Morgunn - 01.06.1981, Page 20

18
MOUGUNN
sinn, og síðast, þegar lærisveinarnir sáu hann, hvarf hann þeim
í skýi. Þetta var auðskilið mál, miðað við gamlar goðsagnir og
þá mynd af veröldinni, sem allir þekktu. Jesús hafði stigið
upp til himna. Þannig var það jafnan, að hinir yfirnáttúrlegu
atburðir hlutu merkingu sína við það, að þeir voru settir inn
í kerfi hugsunarinnar.
Hér læt ég staðar numið. Innan skamms koma blessuð jólin.
Guðspjöllin um fæðingu frelsarans eru lesin í kirkjum og
heimahúsum. Fæðingin er út af fyrir sig venjuleg barnsfæð-
ing. En trúaðir menn skynja i því sérstakt undur og krafta-
verk Guðs, að hinn hreini og syndlausi hefir fæðst í heiminn.
Menn vildu einnig koma þessu fyrir í hugsanakerfi samtím-
ans. Jóhannes skynjaði fæðingu Krists þannig, að guðdómleg
vera, Logos, yrði maður meðal manna. Og Lúkas notar goð-
sögn um meyjarfæðingu til að skýra, hvernig Guðs heilagi
andi og kraftur er að baki hins mikla undurs.* En báðir vilja,
hvor fyrir sig, hjálpa okkur til að finna undrið guðdómlega.
Stundum er svo að orði komist í guðspjöllunum, að menn hafi
undrast yfirnáttúrleg verk Jesú. En það orð, sem oftast er
notað, þýðir meira en að verða hissa, - meira en dást að.
Þa8 merkir aS finna sjálfan guÖdóminn koma til móts við sig
í því, sem gerist. Og það er í raun og veru slík tegund af undr-
un, sem gefur bæði náttúrlegum og yfirnáttúrlegum atburð-
um fullt gildi. „Verkin, sem ég geri, eru ekki mín, heldur
föðurins, sem sendi mig,“ sagði Jesús Kristur.
* Ummæli í ritum kirkjufeðranna bera vott um, að ekki trúðu allir i
frumsöfnuðinum á meyjarfæðinguna.