Morgunn - 01.06.1981, Qupperneq 64

62
MORGUNN
styrjöld. Styrjaldir hafa hrjáð mannkynið um þúsundir ára.
En nú er ekki lengur um að ræða baráttu manns við mann,
þar sem beitt sé sverði og spjóti. Meira að segja kjamorku-
sprengjan, sem lagði Hiroshíma og Nagasaki í rústir hér á
árunum, er nú orðin smásmiði ein hjá ennþá ægilegra vopni,
vetnissprengjunni. Stórveldin eiga birgðir þessara gereyðing-
arvopna, sem nægja myndu margfaldlega til þess að drepa
hvert mannsbarn á jörðinni og þar með þá lika hvert kvik-
indi annað. Og jafnvel þó að ekki yrði um slíka gereyðingu
lífs að ræða, ef til kjarnorkustyrjaldar skyldi koma, væri
hætta á því, að dómi þeirra, er bezt mega vita, að hin skað-
vænlega geislan frá kjarnsprengingunum breytti þannig
erfðastofnum manna og dýra, að afkvæmi þeirra yrðu alla-
vega vansköpuð og ófær um að lifa lífi sínu á eðlilegan hátt.
Nærri þvi ennþá hrylhlegri eru sýklavopnin, sem herveld-
in hafa komið sér upp. Vér lesum um tilraunir vísindamanna,
sem em i þjónustu herstjórnanna og tekizt hefur að rækta
sýklategundir, sem svo eru magnaðar, að þær gætu gereytt
öllu mannlífi á jörðinni. Eiturgas er annað drápstæki svipaðs
eðlis. Af því eru til margar tegundir, meðal annars tauga-
gas, en það er svo eitrað, að einn dropi þess, er næði að snerta
hömnd manns, myndi drepa hann á andartaki. Nýlega dráp-
ust þúsundir sauðfjár og nautgripa i nánd við tilraunastöð
eina í Bandaríkjunum af völdum þessarar gastegundar, sem
borizt hafði með vindi út um beitarhagann fyrir einhvers
konar slysni. Bandaríkin munu eiga nóg af taugagasi til að
bana 100 milljónum manna, að þvi er þarlend blöð segja.
Rússar eiga þó miklu meiri birgðir af sýklavopnum og eitur-
gasi, ef trúa má því, sem bandaríska njósnaþjónustan telur
sig hafa komizt á snoðir um.
Það má vona, að ekki komi til þess, að slíkum voðavopn-
um verði beitt, og ef til vill er ekki ástæða til að óttast það
svo mjög, úr því sem komið er. Áhyggjuefnið er jafnvel enn-
þá frekar það hugarfar, sem fram í þvi kemur, að slík vopn
skuli vera til. Það ber því vitni, að menn gera ennþá ráð
fyrir hugsanleika þess, að deilumálum þjóða verði ráðið til