Morgunn - 01.06.1990, Blaðsíða 44
Dulræn skynjun dýra
MORGUNN
tilraun, hún var skaðlaus fyrir dýrin, og - samkvæmt því
sem vísindamennirnir sögðu - mjög áreiðanleg.
Dulskynjunin fer í rotturnar
Aðferðin við Duval-Montredon tilraunina var mjög ein-
föld. Þau notaðu sérstaklega útbúinn kassa, sem var skipt í
tvennt með lágri hindrun. Grind var komið fyrir á botni
búrsins sem gat leitt rafstraum. Kassinn var síðan tengdur
við rafal sem gaf frá sér raðir högga öðru hvoru megin í
búrinu, eftir tilviljanakenndu úrtaki eða s.k. random úrtaki.
Rafstuð var sent u.þ.b. einu sinni á mínútu. Þar sem flest
dýr hafa mikla óbeit á rafstuði, þá höfðu tilraunamennirnir
áhuga á að komast að því hvort mýs sem settar voru í tækið
gætu séð fyrir hvor hlið kassans var u.þ.b. að fá rafmagns-
stuð og þannig forða sér með því að stökkva yfir hindrunina
og færa sig yfir í hinn hluta kassans. Svo hófu þeir tilraunina
með því að setja nagdýrin í kassann, kveikja á rafalnum, og
fylgjast með því sem gerðist. Nú, mýsnar stukku að sjálf-
sögðu yfir hindrunina þegar þær fengu rafstuðið í þeim
hluta kassans sem þær voru staddar í. Þetta voru eðlileg
viðbrögð við óþægindunum. En franska rannsóknafólkið
veitti því sérstaka athygli að mýsnar tóku upp hjá sér að
stökkva yfir hindrunina án nokkurrar sjáanlegrar ástæðu.
Þetta kölluðu þau „handahófs hegðunartilraunir.” Með því
að prófa mýsnar aftur og aftur, þá uppgötvuðu þau að
nagdýrin höfðu tilhneigingu til þess að stökkva yfir hindr-
unina þegar sú hlið búrsins sem þau voru stödd í þá stund-
ina var um pað bil að fá rafmagnsstuð. Það var of mikið
samræmi í þessari tilhneigingu til þess að hún gæti verið
vegna tilviljana. Mýsnar virtust vita hvenær og hvar raf-
stuðið var að koma og höfðu því stokkið yfir hindrunina til
þess að forðast það.
Duval og Montredon framkvæmdu fjölmargar slíkar próf-
anir áður en þau sögðu frá rannsóknum sínum opinberlega
í tímariti um dulsálarfræði sem er opinbert málgagn dulsál-
arfræðistofnunarinnar. Durham fólkið varð ákaflega
42