Morgunn - 01.06.1990, Blaðsíða 47

MORGUNN
Dulræn skynjun dýra
á heildina litið, þá höfðu áhrifin frá dulskynjun litlu nagdýr-
anna náð að haldast all sæmilega við, þrátt fyrir vanhæfni
Levy-rannsóknanna.
En það varð líka önnur þróun sem ekki fór hátt á þessum
tíma, er vakti athygli dulsálarfræðinga. Sú athygli og hrifn-
ing sem starf Duval og Montedon vakti fékk smám saman
nokkra rannsóknamenn til þess að spyrja spurninga sem
voru jafnvel enn meira ögrandi en hinar fyrri. Ef dýrin geta
náð huglægu sambandi við hinn ytri heim í gegnum ein-
hvers konar sjötta skilningarvit, gætu þau þá t.e.v. líka
beinlínis haft stjórn á því? Með öðrum orðum, búa dýrin
yfir dulrænni kjörleitni ásamt með æðri skynjun?
Tilraunir með dulræna kjörleitni hjá dýrum
Brautryðjendastarfið í þessari umdeildu grein dulsálar-
fræðinnar var hugarfóstur Dr. Helmut Schmidts, eðtisfræð-
ings frá Þýskalandi, sem upphaflega hafði sest að í Seattle í
Washington, þar sem hann starfaði við rannsóknastofu
Boeing verksntiðjanna. Vegna þess að hann hafði lengi atið
með sér mikinn áhuga á dulsálarfræði, þá kom að því að
hann flutti til Durham, þar sem hann gekkí tið með starfsliði
dulfræðistofnunarinnar. Hann hefur lengi fengist við
spurningu um það hvort dýrin búi yfir dulrænni kjörleitni
og gerði í fyrstu tilraunir með mjög frumstæðum tifsform-
um eins og t.d. þörungum, og jafnvel með ræktuðum ger-
sveppum. En það var ekki fyrr en hann hóf að vinna með
kakkalakka við stofnunina að hann hitti naglann á höfuðið.
Dr. Schntidt framkvæmdi fyrstu tilraun sína sem bar ár-
angur þarna árið 1970. Og tilraunin var bráðsnjöll. Hann
setti kakkalakkana á rafmagnsgrind sem var tengd við rafal.
Rafallinn átti svo að fara mjög oft í gang og ýmist senda
rafstuð í gegnum grindina eða hafa hana strauntiausa. Sú
skipun var algerlega tilviljunarkennd. Þetta þýddi að þegar
kakkalakkarnir höfðu verið settir rtiður á grindina, þá
myndi rafaltinn gefa frá sér straum sem nænti 50% af til-
raunatímanum. Hinn helnting tímans myndi grindin vera
45