Morgunn - 01.06.1990, Blaðsíða 71

Marie Forest:
TIL FÖÐUR MÍNS
Ég hef aldrei komið í þetta hús áður og jafnvel ekki séð það
í 25 ár. En þar sem ég ólst upp í nágrenni þess, þá gekk ég
framhjá því á hverjum degi á leið minni í skólann. Skiltið á
efri hæðinni með nafninu „Jarðarfaraþjónustan" sagði mér
lítið á þessum tíma.
Ég ók í morgun eftir götunni með öllum þessum trjám sitt
hvoru megin hennar, fram hjá virðulegum gömlum húsum
og fyrsti hríðarstormur haustsins feykti burt síðustu haust-
laufum trjánna. Ég er ekki vön hraglanda vetrarins, en ég
man hvernig hann var þegar við áttum heima hérna við
þessa götu, í stóra múrsteinshúsinu með hvítu súlunum.
Við komum saman heim aftur - þú í fánaklæddri líkkist-
unni - ég sitjandi við gluggann í þessari stóru þotu - horfði
niður á fjólubláar sléttur Nýju Mexíkó, snæviþakin Kletta-
fjöllin og að lokum á vel ræktaða dali og síkvika sandhólana
í Nebraska.
Ég sit nú aftarlega í kapellunni, þessu einkennilega gamla
húsi, sem ég sá á hverjum degi sem barn, en kom þó inn í í
fyrsta sinn í dag. Og fólkið streymir inn hvert af öðru án
þess að nokkur þeirra bregði sjónum til okkar þarna aftast,
heldur beina þau þeim til blómanna sem umlykja kistuna
þína. Og ég sit þarna eins og ég sé víðsfjarri, og sjái einhverj-
ar ímyndaðar myndir af andlitum sem ég eitt sinn þekkti
svo vel, öll gjörbreytt, öll eldri, öll ókunnug en þó svo
kunnugleg. Vinir þínir eru þarna, íklæddir svörtum fötum,
gamlir menn núna en með andlit sem Ukjast mjög andlitum
ungu mannanna sem þú skemmtir þér með forðum og fórst
með á veiðar og spjaUaðir við í gegnum þykkan vindlareyk-
inn í setustofunni okkar.
69