Morgunn - 01.06.1995, Blaðsíða 24

MORGUNN
ætla eg ekki að ræða við neinn í dag. Eg veit vel, að vér, sem
trúum á komu hinna ósýnilegu gesta, höfum að vissu leyti
ástæðu til að gráta og kveina yfir dauða þessa vinar vors og
höfum líka sumir gert það. Eg veit líka að heimurinn fagnar.
Ekki svo að skilja, að eg ætla nokkum mann svo innrættan, að
hann fagni dauða hans eða hælist um að svo fór. En hitt er víst,
að margir telja sér hann sigur, og þykjast nú hafa fengið
sönnun gegn oss hinum fáu, sönnun fyrir því, að skoðun vor sé
oftrú, eða aðrir að vonir vorar séu óleyfilegar. Hvorugum ætla
eg að svara. Slíkt ætti og illa við hér yfir kistunni.
En annað ætla eg að gera: eg ætla að nota þessa
hryggðarstund, til þess að lýsa yfir því -, að eg trúi því, að hinir
ósýnilegu gestir hafi hingað komið. En um lækningar-árangur
þeirra á þessum manni, get eg ekki dæmt, og hefi aldrei ætlað
mér að dæma.
Margir af oss, sem nú tökum þátt í tilraununum eða hlustum
og horfum á þær, komum þangað fyrst mjög efandi og á laun.
Oss hefir sumum farið eins og Nikodemusi forðum, er kom til
Krists um nótt, sjálfsagt af ótta fyrir Gyðungum, eins og Jósef
frá Arimaþeu. Vér þekktum mótþróann og mótspymuna og
vildum komast undan saurkastinu og áfellisdómum
þekkingarlausra manna. Því þótt undarlegt megi virðast, þá
veitist enginn friður til að rannsaka langþýðingarmesta
spursmál mannanna. Ef leitað er að sönnunum fyrir því, sem
flestir eða allir óspilltir menn þrá innst inni, þá ætlar fólkið að
ærast. Jafnvel sumir prestarnir rísa upp til þess að áfellast
tilraunir manna um það, að reyna að sannfærast örugglega um,
að til sé annað, æðra líf. Þess vegna er eigi svo undarlegt, þótt
suma af oss hafi ef til vill langað til að dyljast.
En Jósef og Nikodemus báðu um líkama Jesú, þegar
hann var dáinn. Þegar píslarvikan var á enda, komu þeir
berlega fram sem lærisveinar hans. Þegar hryggðin hafði
22