Morgunn - 01.06.1995, Blaðsíða 40

megna að veita þeim neina hjálp, sem komast út á þessa
efasemdabraut, sem hann lenti út á. Gerum oss fulla grein fyrir
því, hve sárt þeir oft hljóta að finna til og hve dapurlegt lífið
oft er þeim, sem ekki geta einu sinni í þrautum lífsins hvílt
hugann við þá sannfæring, að tilveran hljóti að vera góð og
eilíf gæzka sé á leið með alt til fullkomnunar.
í boðun Haralds fer meir og meir að bera á því að hann
greinir hinn sanna kristindóm frá kirkjukenningum og er hann
þar á sömu línu og frjálslynda guðfræðin var. Samkvæmt þeirri
aðgreiningu sem hann gerir hafa kirkjukenningar tekið mið af
annarlegum sjónarmiðum og hverskonar “mannaþrælkun” og
jafnvel kenningum og viðhorfum úr heiðni. Þær skyggja þess
vegna á hina upprunalegu og eiginlegu kenningu Krists. Hann
beitir biblíuþekkingu sinni iðulega til þess að sýna fram á þetta
og gerir þá t.d. greinarmun á kenningu Krists og kenningu Páls
og er þá ekki í vafa um hverjum eigi að fylgja. Árið 1909
flytur hann eftirfarandi boðskap yfir söfnuði sínum í
dómkirkjunni:
Kirkja og kristindómur getur verið hið sama, en það er ekki
ætíð það sama og fer ekki altaf saman þótt það ætti að fara
saman. Kirkjan hefur gert margt sem er gersamlega andstætt
Krists anda og Krists kenning...
Stundum er kvartað undan því að kirkjan verði fyrir árásum
og illgjörnum dómum. Og það er eðlilegt, að menn séu
viðkvæmir fyrir slíku. En mönnum hættir svo oft við að skoða
það allt sem árásir á kristindóminn sjálfan. En oft er það
sprottið af óljósri og sárri tilfinning fyrir því, að kirkjan hefir
svo illa rekið erindi Krists, hún hefir gert svo lítið af því að
koma dýrðlegustu sögunni [um týnda soninn] í framkvæmd.
Ef vér ættum að benda á, hvar kristindóminn væri að finna nú
á dögum, þá hygg ég naumast réttast að benda á neina sérstaka
kirkjudeild, heldur á þá menn og félög, sem eru að koma
38