Morgunn - 01.06.1995, Blaðsíða 41

MORGUNN
sögunni um hinn glataða son á alveg sérstakan hátt í fram-
kvæmd. Ég hygg réttast að benda á þá, sem eru að leita uppi
þá, sem dýpst eru fallnir í synd og eymd og fá þá til að snúa
aftur til guðs.”4
Hér er kirkjuskilningurinn orðinn nokkuð rúmur miðað við
það sem áður mátti merkja hjá Haraldi. Hann er vart
fastbundinn einni ákveðinni kirkjudeild þegar um það er að
ræða að túlka trúarsannindin og því síður þegar um það er að
ræða að koma þeim í framkvæmd í daglega lífinu. Þá leitar
hann út fyrir kirkjustofnanir og staðnæmist við mannúðarfélög
sem að vísu starfa í anda kristins kærleika. Hér er líklegt að
Haraldur byggi á reynslu sinni og kynnum af lágkirkjulegum
félagsskap svo sem KFUM og kristilegum stúdentasamtökum
og ef til vill á enskum fríkirkjuhreyfingum. Einnig hefur starf
hans í Góðtemplarareglunni og sá árangur sem sá félagskapur
náði á þessum árum í baráttu sinni gegn drykkjuskap orðið
honum hugstæður og e.t.v. talandi dæmi um árangur sem
hefðbundnar kirkjustofnanir ekki gátu sýnt fram á — sem sagt
komið hreyfingu á hugarfar manna og umskapað þá og valdið
sinnaskiptum í lífi þeirra og leitt þá til nýs og betra lífemis. Að
kristindómurinn ætti að sýna sig í breytni manna var alltaf
mikið áhersluatriði í predikun Haralds alveg frá upphafi og
ekki síður þegar hann fór að draga lærdóm af spíritismanum.
Lifandi kristindómur sýndi sig í kærleika til nánungans og
viðleitni til fullkomnara lífemis. Þessi boðun er eins og rauður
þráður gegnum predikunarstarf Haralds frá upphafi.
Það var viðhorf frjálslyndu guðfræðinnar sem lá að baki
neikvæðu viðhorfi hans til kirkjukenninga og formlegra
helgisiða en spíritisminn herti enn frekar á þessari áherslu í
boðun Haralds. Þetta kemur beinast fram hiá honum í ræðu frá
1913.
„Vitanlega hefur kraftaverkið gerst samkvæmt ákveðnu,
39