Morgunn - 01.06.1995, Blaðsíða 49

MORGUNN
ástæðum en mér var sama hver ástæðan var. Mér leið stórkostlega
og hafði alls engar áhyggjur af því. Wil hafði sagt mér að vegna
þess að Viciente sá landinu fyrir umtalsverðum ferðamanna-
gjaldeyri heiðu stjómvöld alltaf látið þennan stað í friði jafnvel þótt
oft væri rætt um handritið hér.
Nokkur stór tré og hlykkjóttur stígur sem lá í suðurátt dró mig
að sér og ég gekk því þangað. Þegar ég var kominn að trjánum sá
ég að göngustígurinn hélt áfram gegnum lítið jámhlið, síðan tóku
við nokkrar raðir steinþrepa sem lágu niður á engi sem þakið var
villtum blómum. I fjarska var einhvers konar aldingarður, lítill
lækur og meira skóglendi. Ég nam staðar við hliðið og andaði
nokkmm sinnum djúpt að mér og dáðist að fegurðinni fyrir
neðan.
„Er þetta ekki unaðslegt?“ spurði rödd á bak við mig.
Ég sneri mér við í flýti. Kona á fertugsaldri með bakpoka stóð
fyrir aftan mig.
„Svo sannarlega,“ sagði ég. „Ég hef aldrei séð neitt þessu líkt.“
Við virtum fyrir okkur um stund víðáttumikla akrana og
hitabeltisplöntur í stallabeðum sem mynduðu eins konar fossa
báðum megin við okkur. Svo spurði ég: „Veistu nokkuð hvar
tilraunagarðamir em?“
, Já,“ sagði hún. Ég er á leiðinni þangað. Ég skal sýna þér.“
Þegar við höfðum kynnt okkur gengum við niður þrepin og
inn á troðna slóð sem lá í suður. Hún hét Sara Lomer og var með
rauðleitt hár og blá augu. Kannski var hægt að segja að hún væri
stelpuleg ef hún hefði ekki haft alvarlegt yfirbragð. Við gengum
þegjandi í nokkrar mínútur.
„Ertu að koma hingað í fyrsta sinn?“ spurði hún.
, Já,“ svaraði ég. „Ég veit ekki mikið um þennan stað.“
„Ég hef verið hér öðm hverju í næstum heilt ár svo ég get
upplýst þig dálítið. Fyrir um tuttugu ámm varð þessi landareign
vinsæl sem eins konar alþjóðleg vísindamiðstöð. Vísindamenn frá
mörgum stofnunum hittust hér, aðallega líffræðingar og eðlis-
fræðingar. Svo fyrir nokkmm ámm...“
47