Útvarpstíðindi - 21.10.1940, Blaðsíða 8

Utvarpinu að ^akka.
Smásaga e fiir HULDU.
Þegar Hallormur gamli í Lækja-
tungu burtkallaðist úr þessum heimi,
voru dætur hans giftar á burt, allar
þrjár, og synir hans, Askur og Örn,
komnir á fertugsaldur. Þeir bjuggu
áfram rausnarbúi með móður sinni
og ekkert breyttist við fráfall gamla
mannsins, nema að nú heyrðust ekki
lengur köll hans og fyrirskipanir
um allan Lækjatungubæ. Hallorm-
ur hafði, sem sé, verið andlega
hress, þó að gigtin leyfði honum
ekki fótavist hin síðustu missiri. Og
hann hafði verið húsbóndi á sínu
heimili og skipað fyrir um allt,
smátt og stórt, sem herforingi. Kona
hans og synir voru herdeildin hans,
ásamt kaupafólki sumarsins og Þór-
mundi gamla fjósamanni. Og það
var vel æfð herdeild, sem hlýddi
þegjandi og tafarlaust skipunum
foringjans, svo að hann gat í næði
notið tómstundanna, þegar sál hans
hafði kallað: Hvíld! — mett af
margskonar fyrirskipunum. Her-
deildin þurfti enga hvíld. Sjálfur las
hann upphátt í Islendingasögum
eða ættartölum í hléunum. Dytti
honum svo skyndilega í hug einhver
einstök fyrirskipun, kallaði hann
hana upp, hárri raustu, — og las
svo áfram, í dimmum og lágum
ánægjurómi.
Allt í Lækjatungu, úti sem inni,
bar blæ af fyrirmælum Hallorms
bónda — allt frá eiginnöfnum barna
hans og auknefnum fólksins til heit-
anna á keldupyttunum neðan við
túnfótinn og klettadröngunum uppi
í Bæjarbrekkunni. Hallormi kom
það ekkert við, hvað eitt eða annað
8
í landareign hans hafði verið nefnt
áður en hann varð sjálfseignarbóndi
í Lækjatungu, hann gaf öllu nafn
sjálfur eins og landnámsmennirnir
forðum. Einn hafði hann ráðið nöfn-
um barna sinna: Askur og örn, Sól-
vör, Mýrgjól og Mæfa Tungusól
voru sprottin upp í hans eigin huga.
Og hann var harðánægður með þessi
fornu og snjöllu nöfn. Sjálfur var
hann svo heppinn að heita Hallorm-
ur Bersason, og eiga konu, sem hét
Þórelfur, — hann kallaði hana Þór-
elfi bæjarbót. Allir fundu, að það
var réttnefni. Það var og mál manna,
að viðurnefni Þórmundar fjósa-
manns hæfði honum vel. Hallormur
nefndi hann Þórmund hlammanda.
Aftur á móti voru þau auknefni, er
Hallmundur valdi kaupafólki sínu,
ekki eins vinsæl. En sjálfur taldi
hann ekki eftir sér að kalla hástöf-
um viðurnefni svo sem: holbarki,
slagakollur, slítandi, hímaldi,
eisurfála, rifingafla, gnissa og
gjöll! Festust nokkur þessara nafna
við kaupafólkið og vildi það allt til
vinna að losna við þau. Margt af
því flutti í fjarlæga landshluta af
ásettu ráði.
En — sem sagt — nú var Hall-
ormur bóndi í Lækjatungu hættur
að kalla á heimilismenn sína og
skipa fyrir verkum. Hann hafði
þagnað með vetrabyljunum, og sum-
arið, sem nú fór í hönd í Lækja-
tungubæ, varð sumar friðar og fá-
leika. Þórelfur saknaði bónda síns
á sinn hátt, og synirnir, Askur og
örn, fóru varlega að öllu, því að
nú var foringinn fallinn og þeir ó-
ÚTVARPSTÍÐINDI