Útvarpstíðindi - 21.10.1940, Qupperneq 9
vanir sérhverju öðru en að hlýða
skipunum hans.
En kaupafólkinu leið vel. Nú
þurfti það ekki að kvíða fáránlegu
auknefni né óttast köll og aðfinnsl-
ur, er það kom í bæinn. Heyskapurinn
gekk betur en nokkru sinni áður og
allir voru ánægðir að sumrinu loknu.
En þegar kaupafólkið var horfið
og haustönnum var lokið, gerðist
svo hljótt í Lækjatungu, að jafnvel
Þórelfur húsfreyja og synir hennar,
sem elskuðu frið og þögn, og höfðu
orðið allfegin hvorutveggja, fundu
nú til þess, að jafnvel af þessum
langþráðu gæðum lífsins gat orðið
fullmikið á einum bæ.
Þórmundur hlammandi sat á rúm-
inu sínu með olnbogana á hnjánum
og starði þunglyndislega fram fyr-
ir sig hálfa kvöldvökuna. Hann fann
að vísu ekki til saknaðar — en það
var eins og hann vantaði þó eitt-
hvað. Áður hafði verið svo gott og
rólegt að sofna út frá einiestri Hall-
orms húsbónda — allt varð svo ör-
uggt í návist þessa sterka manns.
Þórmundur gamli hlammandi vissi
ekki út frá hverju hann ætti að
sofna nú. Og svo sat hann og starði
ofan í baðstofugólfið í einhverjum
vandræðadvala. Bræðurnir lágu
mókandi í rúmum sínum, þreyttir
eftir útiverkin, og Þórelfur hús-
freyja prjónaði þegjandi og horfði
út um stafngluggann á stjörnurnar.
Svo dró hún skýluna fyrir gluggann
og kveikti. En þögnin hvíldi eftir
sem áður yfir öllu, unz f jósatími var
kominn. Ofurlítil tilbreyting Var
það alltaf að gefa kúnum, mjólka
og skilja mjólkina. En á eftir datt
allt í dúnalogn á ný.
Bræðurnir, Askur og Örn, hugs-
uðu margt þessi þögulu kvöld.
Einu sinni, þegar þeir voru á leið
úr fjárhúsunum heim í þögnina,
mælti Askur hikandi: „Heyrðu
ÚTVARPSTÍÐINDI
bróðir — hvernig væri að fá sér út-
varp? Það er nú reyndar skrambi
dýrt, en féð lagði sig svo vel í haust,
að okkur myndi ekki muna mikið
um það. Það eru leiðindi í mömmu
síðan faðir okkar fór — og Þór-
mundi gamla. Nú — við mundum
líka þiggja svolitla tilbreytingu
bræðurnir".
örn þagði lengi — og Askur
undraðist sína eigin dirfsku. Engu
að síður bætti hann við: ,,Hvað seg-
ir þú um þetta, bróðir?“
,,Ja — ég er svo sem ekki á móti
því“. Þeir gengu nú þegjandi um
stund. En þegar heim í varpann
kom, nam örn staðar, horfði út í
hött eins og hann væri að tala við
Bæjarfjallið og mælti: ,,Já — það
er réttast, að við gerum þetta — fá-
um okkur útvarp. Þú þarft hvort
sem er í kaupstaðinn fyrir nýjár —
og getur þá útvegað það og fært
mömmu í jólagjöf“.
Askur var eldri en örn. Þess
vegna sagði bróðir hans: Þú þarft
hvort sem er í kaupstaðinn. Og Ask-
ur gerði eins og örn hafði stungið
upp á.
Nú var komið útvarp í Lækja-
tungu.
Á Klettum, næsta bæ við Lækja-
tungu, var ekki þögult. Þar bjó
Hjálmar skáldi. í rökkrinu sat hann
með yngsta krakkann á hné sér og
kvað:
„Ekki bíður svarið Sveins,
sízt eru hagir duldir:
Ég á ekki neitt til neins
nema börn og skuldir“.
— og fleiri vísur, fullar léttúðar og
lífsgleði.
Þetta var útvarpið hans.
En elztu dætrunum, Ellu og Stínu,
þótti það ekkert skemmtilegt. Æi-
nei! Þær þráðu almennilegt útvarp.
Og kvöld eitt í janúarmánuði sögðu
Frh. á bls. 12.
9