Útvarpstíðindi - 21.10.1940, Blaðsíða 12

ÚTVARPINU AÐ ÞAKKA.
Frh. af bls. 9.
þær: „Við erum að hugsa um að
skjótast fram að Lækjatungu og fá
að hlusta á útvarpið".
Og þær fóru.
Það hafði verið hláka um daginn
og Ytri-lækurinn — annar sá, sem
bærinn Lækjatunga er við kennd-
ur — var í hálfgerðri foráttu. En
systurnar frá Klettum voru ungar
og hraustar og létu ekki allt fyrir
brjósti brenna. Þær brugðu sér úr
sokkum og skóm og óðu yfir. Og
þegar upp á bakkann kom, skelltu
þær upp úr, ískruðu, góluðu og
hlupu sem fætur toguðu, því að Ytri-
lækurinn hafði verið bæði kaldur og
djúpur.
En þegar þær komu heim að
Lækjatungu, datt ekki af þeim né
draup. Þeim var tekið vel, og þær
töfðu allt kvöldið. Þórelfur hús-
freyja sagði, að það væri ekkert
vit í því, að þær færu einar yfir
Ytri-lækinn. Hann væri í vexti.
,,Nei, nei! Hann er ágætur!“
sögðu þær einum rómi. Sannast að
segja, þá hafði lækjarskömmin ver-
ið dálítið djúpur, og þær vildu helzt
enga áhorfendur hafa, er þær óðu
hann. Bræðurnir voru seinir á sér,
og fyrr en varði höfðu ungu stúlk-
urnar kvatt kóng og prest og voru
þotnar á stað, fylgdarlausar.
,,Ósköp er á ykkur, að láta stúlk-
urnar fara einar“, sagði Þórelfur
húsfreyja við syni sína í ásökunar-
rómi. Þeir svöruðu engu. En með
sjálfum sér hugsuðu þeir, að það
skyldi nú sýna sig, hvort að þeir
þyrðu ekki, ef á þyrfti að halda, —
t. d. ef Klettasystur kæmu nú í hríð
og frosti. Þeir áttu svo sem hesta á
járnum.
Og ekki leið á löngu áður en þeim
gafst færi á að sýna hug sinn og
dug.
12
Kletta-systurnar, Ella og Stína,
töldu dagana, þangað til þær álitu
nógu langt um liðið til þess að sæm-
andi væri fyrir þær að fara aftur
fram að Lækjatungu.
Þá tilkynntu þær aftur að nú færu
þær leiðar sinnar að hlusta í útvarp-
ið. Það var blessuð logndrífa og
frostlétt. Þær réðu sér varla fyrir
kæti og fjöri, þegar þær hlupu suð-
ur túnið. Ytri-lækurinn var minni en
í fyrra skiptið, en smá krapstíflur
hér og þar. Ef þær ykjust með
kvöldinu, gæti orðið dálítið erfitt
að finna gott og grunnt vað. En
hvað var það!
Eins og í fyrra skiptið hlógu þær
og hlupu sér til hita, er þær komu
uppúr. — Þórmundur gamli hlamm-
andi var að dunda sér úti við geld-
neytafjósið yzt og efst á túninu.
Hann heyrði einhver undarleg hljóð
álengdar og stóð við og hlustaði. Þá
sá hann gegnum logndrífuna, hvar
tvær kvensur komu á harða hlaup-
um utan frá lækjargilinu. Þær voru
berfættar og héldu á sokkum og
skóm, slógu hvor til annarar við og
við og æddu áfram eins og logi yfir
akur. „Hvað — hvað —?“ tautaði
Þórmundur gamli hálfringlaður af
undrun og ugg.
En þá hlömmuðu þessi skessubörn
sér allt í einu niður á stóra steina í
Bæjarmelnum, og fóru í óðu önn
að klæða sig í sokka og skó. Og nú
þekkti Þórmundur hlammandi að
þetta voru systurnar frá Klettum.
„Skárri eru það bölvuð ekki sinn
lætin“, tautaði hann, hristi höfuðið
og spýtti langt um leið og hann
lagði af stað heim til bæjar. Hann
kærði sig ekkert um að verða sam-
ferða þessum ærslakollum hans
Hjálmars skálda.
Á meðan systurnar töfðu í Lækja-
tungu hélt áfram að hlaða krapinu
í Ytri-lækinn. Þegar þær tóku að
ÚTVARPSTÍÐINDI