Útvarpstíðindi - 28.10.1940, Blaðsíða 14

— ekki borið slíkan grun í hljóði?
Höf. deilir að vísu á ofsóknir á
hendur Gyðingum, en reynir þó —
að því er virðist til þess að vera
sanngjarn — að finna dálítinn vott
réttlætingar eða skilnings á því fyr-
irbrigði. „Þið eruð þrátt fyrir allt
öðruvísi en við“, segir jafnvel höf-
uðsmaðurinn við konu sína, sem
hann unni svo mjög. En höf. kemur
sér hjá því að sýna í hverju þessi
munur er fólginn, — en einmitt það
er eitt mesta forvitnismálið fyrir
þá, sem eru ókunnir þessari frægu
þjóð frelsara vors.
Þessi leikur var alveg sérlega vel
fluttur. Soffía Guðlaugsdóttir og
Þorsteinn Ö. Stephensen voru full-
komlega heima í sínum hlutverkum
allt í gegn — léku af nákvæmni’ og
alúð — tilgerðarlaust og prúðmann-
lega. Þó held ég, að Har. Björnssyni
hafi tekist enn betur, enda var per-
sónan, sem hann lék, sérlega
vel gerð frá höfundarins hendi.
Þetta er eitt með því allra besta,
sem ég hef heyrt til H. B. í útvarpi.
Fræðandi Barnatími.
Barnatíminn, sem J. Eyþórsson
hafði með höndum á sunnudaginn,
var góður — og að því leyti, eins og
barnatímar eiga að vera — að þar
var leitast við að fræða áheyrendur
á skemmtilegan hátt. — Reyndar
býst ég við, að yfirferðin hafi verið
full mikil, og að gert hafi verið
ráð fyrir „fyrirframþekkingu"
hjá áheyrendum, sem ólíklegt
var, að væri til staðar. En hitt
tel ég vafalaust, að þarna hafi ver-
ið stefnt í rétta átt. Barnatímarnir
eiga að fela í sér fræðslu, jafn-
framt því, sem þeir eru dægradvöl.
MisheppnaíSir gamanþættir.
I sumar hefur útvarpið flutt gamanþætti
um helgar, eins og í fyrra sumar. Um þessa
þætti mætti ýmislegt segja, bæði til lofs og
lasts, þótt hér verði fátt eitt til tínt og
það helzt, er miður er. Það er erfitt að gera
oss íslendingum til geðs um margt og t
kannske ekki hvað sízt um iétta fyndni.
Islenzkar kýmnisögur, sem ganga manna
á milli, eru oftast þunglamalegar. Skrítl-
an, sem í þeim felst, er dúðuð í fyrirferð-
armiklum umbúðum um ætt, stöðu og út-
lit þess, sem hún er urn. En þetta nægir þó
oft ekki til þess, að vér getum notið fyndn-
innar, heldur verðum vér að þekkja mann-
inn í sjón og helzt málróm hans líka. Þá
fyrst erum vér komnir í það sálarástand,
að „vér brosum“ eða hlæjum, þegar bezt
lætur, eftir atvikum.
Það er því næsta eðlilegt, að erfitt sé
fyrir útvarpið að gera öllum til hæfis, þeg-
ar það vill skemmta hlustendum sínum
með gamanþáttum, enda hafa flestir þeir
gamanþættir, sem það hefur flutt, hlotið
misjafna dóma hjá almenningi. Þó mun
það álit margra, að þeir hafi komizt nær
því að ná tilgangi sínum í sumar en áður,
þegar nokkrir eru undanskildir. En þættir
eins og t. d. „Utilegumenn“ sem flutt var í út- ,
varpið í sumar, eru svo fáránlega öfga-
kenndir, fyrir íslenzkan kýmnismekk og ís-
lenzk eyru, að varla mun nokkur hafa not-
ið þeirra sem sæmilegrar fyndni. Það er
vissulega of mikið af því góða, þegar svo
að segja ekkert atvik, ekkert verk í heil-
urn leikþætti er unnið af viti. Þar eru eng-
ar merkjalínur milli hins gamansama og
alvarlega, heldur allt jafn flatt, svo að
jafnvel hnittin tilsvör njóta sín ekki, ná
ekki að hefja sig upp yfir flatneskjuna,
því að alvöruna, raunveruleikann, máttinn
til að lyfta þeim til flugs, vantar. En eins
og kunnugt er verður „öllu gamni að
fylgja nokkur alvara", svo að það geti not-
ið sín.
Rétt er að taka það fram, að þessum
orðum er ekki á neinn hátt persónulega
stefnt að höfundi þess leikþáttar, sem hér
er nefndur, heldur er hann tekinn sem
dæmi um leikþætti, sem samdir eru í þess-
um stíl, og hefði eins mátt tilnefna ýmsa
aðra þætti eftir aðra höfunda, en þessi var
af tilviljun hendi næstur.

30
ÚTVARPSTÍÐINDI