Útvarpstíðindi - 11.11.1940, Blaðsíða 8

Perlukóngurinn
Framhald
Brátt hefur Mikimoto safnað stór-
um hrúgum af skeljum. Hann opnar
þrjár þúsundir skelja og setur ör-
smá perlukorn inn í lifandi fiskinn,
nákvæmlega eins og prófessorinn
hafði sagt honum og sekkur þeim
síðan í djúpið á leynilegum stað.
Nú bíður Mikimoto í fjögur löng
ár, eftir því að perlumæðurnar um-
lyki smákornin og skapi úr þeim
stórar, verðmætar perlur. En á
meðan hann bíður, heldur hann
áfram tilraunum sínum og opnar
stöðugt og ,,sker upp“ f jölda lifandi
skelfiska.
Árið 1894 er Mikimoto orðinn 36
ára.
Daginn, sem fjögur ár eru liðin
frá því hann sökkti skeljunum í haf-
ið, fiskar hann þær upp úr djúpinu.
M. Magnúss rithöfundur erindi: „Úr
verinu að vestan“. Gunnar er vanur
sjómaður frá gamalli tíð, en hefur
ekki stundað sjó nú um nokkur
ár, þar til í sumar, að hann venti
sínu kvæði í kross, fékk sér trillu-
bát og var fneð í samfloti margra
smærri báta, sem Fiskifélagið
skipulagði vestur og norður um
land.
Gunnar tók land í Súgandafirði
og stundaði sjósókn þaðan í sumar
við annan mann. I erindinu segir
hann frá ferðinni norður og gefur
lýsingu á sjósókn og atvinnulífi vest-
ur þar. — Vekur hann athygli á hin-
um miklu framtíðarmöguleikum
sjávarþorpanna á Vesturlandi. Segir
hann, að hagur mannahafi blómgazt
þar undanfarin ár — gagnstætt því,
Konan og börnin hjálpa honum til
að safna þeim í hrúgur á ströndinni.
Síðan ganga þau heim og klæðast
viðhafnarbúningi, en Mikimoto er í
vinnufötunum. — Með skjálfandi
höndum opnar hann hverja skelina
á fætur annarri í viðurvist konu og
barna. En hvílík vonbi’igði! Þrír
fjórðu hlutar skeljanna eru eyði-
lagðir af fjölfætlum og sjávar-
gróði’i, í þeim hluta, sem eftir ex’,
eru aðeins hálfar perlur, sarns kon-
ar og þær, sem lengi hafa vei'ið í
umferð í Evrópu, og þær eru verð-
litlar. Fjögurra ái'a látlausu striti er
á glæ kastað, og eigur fjölskyld-
unnar gengnar til þurx’ðar. Hvað
mundi nú taka við?
Hver sendinefndin eftir aði’a
kemur frá Toba og vill fá bæjarfull-
ti’úann heim aftur, Toba getur ekki
verið án síns ágæta sonar. En það
ber engan árangur. Mikimoto-fjöl-
skyldan hefur. ákveðið að gefast
ekki upp og hætta ekki fyrr en hún
sem verið hafi í sumum hinna stæri'i
kaupstaða.
Leikritið á laugardagskvöldið
heitir: „Hún vill ekki gifta sig“,
Það er eftir danska höfundinn
Otto M. Möller. Þetta er stuttur ein-
þáttungur, smellinn, gamansamur,
laglega ritaður. Þó þetta leikrit sé
ekki stórfenglegt að efni til, mundu
íslenzkir leikritahöfundar nokkuð
geta af því lært. Yfirleitt virðist
mjög lítið um það, að íslenzkir höf-
undar leggi fyrri sig að semja
smellna, vel byggða einþáttunga,
enda að sumu leyti erfitt verk, jafn-
vel erfiðara en að semja lengra leik-
rit. En einþáttungurinn er form, sem
vel hentar útvarpinu, og ætti því
gjai’nan að gera eitthvað sérstakt
mönnum til hvatningar í þessu efni.
56
ÚTVARPSTÍÐINDI