Útvarpstíðindi - 11.11.1940, Blaðsíða 9

sér ávöxt vinnu sinnar. Börnin eru
þó send í skóla í Toba. Tveim árum
síðar missir Mikimoto konu sína.
Og nú heldur hann einsamall áfram
baráttu sinni.
Árin líða við vökur og starf. —
Sjötta hvern mánuð er nýjum ár-
gangi perlumæðra sökkt í hafið.
Hver eldri árgangur, sem upp er
tekinn, geymir skærari og litfegurri
perlur. Enn eru þær þó langt frá því
að þola samjöfnuð við ósviknar
perlur. En nafn Mikimoto er þegar
þekkt orðið í Japan. Prófessorar frá
Tokio heimsækja hann og hjálpa
honum við starfið.
Árið 1905 fellur honum í skaut
mesti heiður, sem japönskum manni
getur hlotnazt hér á jarðríki: Meiji,
hinn tilkomumesti allra japanskra
keisara, fær áhuga fyrir ,,gervi“-
perlunni, og Mikimoto gefst tæki-
færi til að skýra fyrir honum að-
ferðir sínar við framleiðslu hennar.
Þetta samtal veitir honum hugrekki
á ný. Hann sendir hinar „hálfþrosk-
uðu“ perlur til Evrópu. Þær vöktu
mikla athygli á sýningum, hlutu
verðlaun og seldust sæmilega.
En Mikimoto var óánægður.
Hann var orðinn frægur maður,
en hafði þó ekki náð takmarki sínu
— því takmarki, að framleiða hnött-
óttar perlur, sem ekki yrðu greind-
ar frá náttúrlegum perlum. Á þessu
marki missti hann aldrei sjónir.
Hann fékk einkaleyfi á hverri end-
urbót, sem hann gerði á aðferðurn
sínum, en erfiðleikarnir jukust því
meir, sem hann þokaðist nær tak-
markinu.
Loks er þrautin unnin eftir 28
ára látlaust strit. Árið 1913 uppsker
hann laun elju sinnar og atorku.
Þær skeljar, sem hann þetta ár
dregur úr djúpinu, skila perlum,
sem stærðfræðilega séð eru ná-
kvæmlega hnöttóttar.
Mikimoto býður mikilsmetnum
vísindamönnum frá Tokio að koma
til Toba. Þeir staðhæfa einum rómi,
að hans perlur standi alls ekki að
baki náttúrlegum perlum, hvorki að
lögun né litbrigðum.
Hann fær þegar einkaleyfi á að-
ferð sinni, og skjalið hlýtur einkenn-
istöluna 33640. Þar er skýrt frá,
hvernig litlu korni er með sér-
stökum uppskurði komið fyrir í
fiski lifandi skeljar, sárið sótthreins-
að og saumað saman. Skelinni er
síðan sökkt í hafið, og þar er hún
látin liggja á meðan perlumóðirin
hleður utan um kornið þessu dýr-
mæta efni, sem ósviknar perlur eru
gerðar af. Eftir sjö ár er perlan
mynduð, fullkomin að lögun og ljós-
brigðum.
En hvernig á nú að kynna þessa
uppgötvun fyrir umheiminum?
Hvernig verður henni tekið? Verða
perlurnar taldar ósviknar eða að-
eins eftirlíkingar? Hvernig er hægt
að koma í veg fyrir, að spákaup-
menn sölsi undir sig arð framleið-
andans? öllum þessum spurningum
verður Mikimoto að svara. Hann
snýr sér til japönsku prófessoranna
og ýmissa viðskiptastofnana og bið-
ur um holl ráð. Að lokum er það á-
kveðið að senda perlurnar ekki fyrst
um sinn á erlendan markað. Fyrst
þarf að athuga möguleika fyrir
framleiðslu í stórum stíl, ef svo
skyldi fara, að góður markaður opn-
aðist.
Mikimoto hefur nú ótakmarkað
lánstraust í Japan.
Hann kaupir fiskveiðiréttinn í
öllum japönsltum víkum og vogum,
þar sem perluskelin heldur sig.
Og hann „sker upp“ skeljar í
ÚTVARPSTÍÐINDI
57