Útvarpstíðindi - 11.11.1940, Síða 14

fólkinu ofbauð, og það hristi af sér
þrjár keisaraættir, Rómanova, Habs-
borgara og Hohenzollara. Austan
frá Kyrrahafi og vestur að Rínar-
fljóti lét byltingin greipar sópa um
þessi meginlandsstórveldi, kórón-
urnar ultu í rennusteinunum, og
enginn virtist freistast til að máta
þær á nýjum höfðum. Og í löndum
sigurvegaranna var mikil ólga,
menn heimtuðu frið, sem væri í sam-
ræmi við þau loforð, sem gefin
höfðu verið, að þetta skyldi verða
stríðið, er bindi enda á styrjaldir.
Friðarráðstefnan í París 1919 var
að því leyti frábrugðin Vínarfund-
inum, að hún var ráðstefna sigur-
vegaranna einna saman, en þó voru
þar að nafninu til fulltrúar 4/5 alls
mannkynsins. Það var eins og Vín-
arþingið væri risði upp úr gröf sinni,
að vísu ekki í ytri glæsileik, ekki í
sinni tiginbornu léttúð. En andi þess
sveif yfir vötnum Parísarborgar.
Churchill hefur mjög komið viS sögu
Evrópu ú 20. öldinni.
Versalasamningurinn.
Fimm stórveldi, Englands, Frakk-
land, Ameríka, Ítalía og Japan
mynduðu tíu manna ráð, sem gerði
allar samþykktir og leiddu málin til
lykta. (Maður minnist „átta manna
ráðsins“ á Vínarþinginu !) En í raun-
inni voru það þeir þremenningarnir,
Wilson, Lloyd George og Clemen-
ceau, sem sköpum réðu á þessari
ráðstefnu, er útbjó friðarsáttmál-
ann, sem síðar var undirritaður í
Versölum. Átökin urðu allsnörp
milli Wilsons og Clemenceaus, en
Lloyd George miðlaði málum. Hann
sagði um Wilson, að hann áliti sig
vera Jesúm Krist, en Clemenceau
þættist vera Napóleon I. Hinn amer-
íski frelsari boðaði almennt þjóða-
bandalag, sjálfsákvörðunarrétt
þjóðanna og afvopnun, Clemenceau
heimtaði öryggi Frakklandi til
handa. Þjóðabandal. og öryggi
Frakklands var tryggt með Versala-
samningnum og öðrum milliríkja-
samningum, sem gerðir voru næstu
ár á eftir, en tuttugu árum síðar var
hvorttveggja hrunið í rústir.
62
ÚTVARPSTÍÐINDI