Útvarpstíðindi - 25.11.1940, Blaðsíða 13

Upplestur Lárusar Pálssonar leikara úr
ritum Jónasar Hallgrímssonar þ. 16. þ. m.
var skýr og áheyrilegur, röddin viðfelldin
og eðlileg. Áherzlur fundust mér þó ekki
alltaf falla vel við efnið, en þar hefur hver
sinn smekk, og má um það deila. Ég hef
kunnað kvæðin, sem hann las, frá barn-
æsku og ævintýrin líka, næstum orðrétt, en
samt hafði ég ánægju af að hlusta á upp-
lesturinn, og tel ég, að það sé bezta sönnun
þess, að vel hafi verið lesið.
Utvarpið ætti að gera meira að því að
láta góða upplesara flytja valda kafla úr
bókmenntum vorum, bæði í bundnu máli og
óbundnu. Flestir hafa yndi af að hlusta á
góðan upplestur, þar sem saman fer fögur
hugsun og listræn túlkun. Það mundi því
vel þegið af hlustendum ð fá sem oftast að
hlýða á færustu menn og konur á þessu
sviði flytja snjalla bókmenntakafla í út-
varpið. Við eigum ýmsa listamenn á þessu
sviði, eins og t. d. frú Soffía Guðlaugsdóttur,
sem les ljóð á listrænni hátt en flestir aðr-
ir. En gæti útvarpið ekki náð til slíkra
manna eins oft og æskilegt væri, er annað
ráð fyrir hendi.
Samkvæmt frásögn Jóns Eyþórssonar,
formanns útvarpsráðs, á Ríkisútvarpið nú
mjög fullkomin tæki til að hljóðrita á
plötur talað mál. Væri því tilvalið að taka
upp á slíkar plötur nokkra úrvalskafla úr
bókmenntum vorum eftir upplestri færustu
manna og kvenna. Skyldi það bæði vera
ljóð og óbundið mál. Sjálfsagt væri einnig
hægt að taka þar með ýmsa krfla úr forn-
bókmenntum vorum, og vafasamt er, hvort
þær yrðu á annan hátt betur kynntar fyrir
æskulýðnum og hann hvattur til að lesa
þær. Plötur þessar mætti síðan leika við og
við í útvarpið, t. d. í barnatímunum. Börnin
mundu hlusta og margir fullorðnir vafa-
laust líka, og þá væri strax nokkuð unnið.
Ég held, að þessi tilhögun væri góð viðbót
við íslenzkukennslu útvarpsins. *
*
BRÉF.
Jværu útvarpstíðindi.
Mig langar til aS biðja ykkur að birta
þessar fáu línur, en það sem kom mér til að
fara a'ð skrifa, var hinn nýi dagskrárliður
útvarpsins ,,Takið undir“. Mórfannst ég aft-
„Hann fylgir séra Torfa að mál-
um“.
,, Já ,af því að hann veit, að kons-
úlnum er stríð í því. Það er baldið
eðlið í ættinni, óþjált og uppvöðslu-
gjarnt — en góðar taugar í því
samt, lagsmaður. Þetta er erfðahat-
ur. Og nú ætlaði ég einmitt að fara
að segja þér, hvernig á því stendur“.
Ég fór að verða forvitinn.
„Þeir voru fjandmenn, Jónas
heitinn og Grímur“.
„Bræðurnir —!“
„Já, máttu ekki sjást alla sína æfi“
„Út af hvt.>3u var það?“
Oddur glotti.
„Það byrjaði nú enki út af miklu.
Jónas hló að bróður sínum í kirkj-
unni. Grímur reiddist þetta litla við
hann út af því“.
„Var Grímur söngmaður?“
„Þeir voru báðir raddmenn, bræð-
urnir, Grímur engu síður en Jónas,
þótt Jónas væri forsöngvari. — Nei,
í þetta skipti hló allur söfnuðurinn
að Grími og Jónas líka. Grímur fór
út af laginu og beljaði sálminn lag-
laust. Enginn gat sungið með hon-
um; allir fóru að hlæja — jafnvel
presturinn átti bágt með sig. Grím-
ur gat fyrirgefið öllum öðrum þetta
alvöruleysi, :en bróður sínum gat
hann aldrei fyrirgefið það“.
Niðurl. í næsta bl.
ÚTVARPSTÍÐINDI
93