Útvarpstíðindi - 09.12.1940, Blaðsíða 13

ast, hve fátæklega við urðum að
byrja, í tveim herbergjum til alls.
Það voru mikil viðbrigði, þegar út-
varpið fékk það húsnæði, sem það
hefur nú í landsímahúsinu, þó að
það sé nú orðið of lítið og óhentugt.
En frumbýlingstíminn hefur sín
gæði, og það hefur Jóni Þorlákssyni
líka fundizt, svo að ég minnist eins
atviks. Þegar fyrst voru stjórnmála-
umræður hér í nýju húsakynnunum
og Jón talaði í „ræðustofunni“, þá
sagði hann við okkur, þegar hann
kom út: „Það verð ég að segja, að
miklu kunni ég betur við á hinum
staðnum, að hafa þau Helga Hjörv-
ar og Sigrúnu inni hjá mér, meðan
ég talaði þar!“
— Hvernig kunnuð þér við sjálf-
ur að tala í útvarp fyrst framan af ?
— Heldur vel. Það er nú um mig
sagt, að mér þyki gaman að heyra
sjálfan mig tala. Þetta er bæði last
og lof um útvarpsmann; því að leið-
ist honum sitt eigið tal, getur hann
varla skemmt öðrum. Ég hef aldrei
fundið til þess við hljóðnemann, að
vera einn, eins og margir kvarta
um. En allt fram á síðustu ár hef
ég titrað dálítið hvert einasta sinn,
sem ég gekk að hljóðnemanum, þó
svo að ég væri með einhverjar litl-
ar þingfréttir, sem ég kunni á fingr-
um mér. Nú er þessi hrollur vikinn
frá mér, en ég sé eftir kvíðanum;
hann gerir mann vissari; hann er
samviskan og verndar mann fyrir
tómlætinu.
— ,Var það í fyrsta sinn, sem þér
töluðuð í útvarp, 20. des. 1930?
— Nei. Ég talaði fáein skipti í
gamla útvarpið. Það fyrsta, sem ég
flutti í útv.arp, var „Kúrlý“ eftir
Stephan G. Stephanson.
— Bjuggust þér við því, þegar
þér urðuð fyrst formaður útvarps-
Raddir hlusíenda
Mánudaginn, þann 25. nóvember, söng
frú Annie Þórffarson lög eftir Brahms og
v. Urbantschitsch.
Viöfangsefni þessi verður að telja óvenju-
lega skemmtileg. Lög eftir Brahms eru hér
yfirleitt sjaldnar sungin en sa|nngjarnt vœri,
en flutningur laga eftir Dr. Urba|ntschitseli,
aflgjafa Hljómsveitar Reykjavíkur, mun
jafnvel nýjung í dagskrá Útvarpsins.
Hvort hin skólaða altrödd frúarinnar nýt-
ur sín eins vel, betur eða ver í útvarpi en ,,in
natura", er mór ekki kunnugt, en alltaf er
erfitt að dæma frammistöðu söngvara eftir
ráðs, að þér munduð koma svona
mikið fram í útvarpinu sjálfur, eins
og reyndin varð.
— Nei, fjarri því. Ég er fæddur
,,raddlaus“ og ,,laglaus“. Og ekki
var byrjunin góð. Þegar verið var
að reyna stöðina hér, dagana áður
en hún var opnuð, var ég þar uppi
eitt kvöld og las þá, ónefndur, eins
og allir aðrir, „Island farsælda
frón“, rétt svona hægt og rólega.
Þegar ég kom út á götuna, mætti ég
einni af beztu vinkonum mínum í
þessum bæ, en hún fór að tala um
útvarpið og hafði verið að hlusta.
— Heyrðu, sagði hún. Hver las „Is-
land farsælda frón“? Ég lét ekki
vita það, enda heyrðist mér hljóðið
ekki gott. — Það ætla ég að vona
til guðs, sagði vinkona mín, að þið
látið þann mann aldrei koma fram-
ar! Þetta var fyrsta þakklætið, sem
ég fékk. En mér var öldungis sama.
Ég var viss um það, að ég mundi
geta flutt að minnsta kosti í meðal-
lagi, ef til þyrfti að taka. Og ég var
viss um það, sem meira var vert:
vöxt útvarpsins og viðgang, þó að
engin sérstök læti væru í frammi
höfð til að ryðja því til rúms.
ÚTVARPSTÍÐINDI
125