Útvarpstíðindi - 16.12.1940, Page 7

Kórinn og hljómsveitin undir stjórn dr. V. v. Urbantschitsch.
tvíræðir tónlistarhæfileikar. En faðir
hans, sem var „bartskeri", leit slíkt
óhýru auga og vildi láta hann nema
lögfræði, svo að drengurinn varð að
fara í felur með tónlistariðkanir sín-
ar. En er Hándel var 8 ára gamall,
heyrði hertoginn af Sachen-Weissen-
feldt hann leika á orgel, og fyrir hans
atbeina var Hándel komið að tónlist-
arnámi hjá orgelleikaranum F. W.
Zachau. Árið 1702 varð hann svo að-
stoðarorgelleikari við hallarkirkjuna
í Halle. En þrá Hándels eft’r að heyra
og sjá meira en hinn litli fæðingar-
bær hans gat í té látið, varð til þess,
að árið eftir lagði hann í fyrsta ferða-
lag sitt. Þá fór hann til Hamborgar,
þar sem þá var hin fræga þýzka ópera.
Þar kynntist hann m. a. Johann
Matteson, sem fljótt uppgötvaði snilli-
gáfu Hándels og tók hann að sér til
menntunar og frama. Það varð að
vísu á svo yfirlætisfullan hátt, að
Hándel fannst sér misboðið, og varð
úr fullur fjandskapur milli þeirra
um tíma, er endaði með því, að þeir
háðu einvígi, en urðu svo aftur beztu
vinir. Nokkru síðar hélt Hándel svo
til ítalíu. Þar dvaldi hann í þrjú ár,
og jókst nú mjög hróður hans, bæði
af tónsmíðum hans og kynnum við
fræga listamenn, svo sem Corelli,
Alessandro, Scarlatti, Lotti, Stefani
o. fl. Og það var Steffani, sem fékk
Hándel með sér til Hannover og ætl-
aðist til, að hann yrði þar eftirmaður
sinn. Steffani gaf Hándel í skyn, að
um Hannover myndi auðsótt til Eng-
lands. Kjörfurstinn af Hannover,
sem síðar varð Georg Englandskon-
ungur, gerði Hándel strax að „hof-
kapelmeistara“ sínum, og að fengnu
leyfi hans,fór Hándel síðan til Lond-
on. Þar jókst mjög frægð hans sem
,,klaver“- og orgelleikara, og sér-
staka hylli önnu drottningar vann
hann með ,,Rinaldo“, sem hann
samdi þá á fjórtán dögum. Árið eft-
ir fór Hándel enn til London, með
leyfi furstans, en í það sinn sneri
hann ekki aftur, en settist þar að
fyrir fullt og allt. Enska hirðin veitti
Hándel nú hvern heiðurinn öðrum
meiri, og hylli almennings náði hann
fljótlega með verkum sínum. Hann
gerðist brátt mjög umsvifamikill um
óperusýningar og leikhúsmál og
fóru þar eftir afköst hans við tón-
smíðarnar. Þær eru að vísu mjög
mismunandi að efni og gæðum, en
féllu vel við smekk samtíðarinnar.
Enda má segja, að hann hafi á
snilldarlegan hátt sameinað þýzkt
tilfinninganæmni, ítalska lagauðgi
og brezka alvöru og tign. — Það
hefur lengi staðið „stríð“ milli Þjóð-
►

I
I
tTVARPSTÍÐINDI
135