Útvarpstíðindi - 16.12.1940, Blaðsíða 9

Spjallað um upplestur
við Sigurð Skúlason ritstjóra.
Eftir að hafa fregnað, að mag. Sig.
Skúlason ritstjóri mundi lesa í út-
varpið á Þorláksmessukvöld, þótti
mé’r fýslegt að eiga við hann tal, því
ég hef oft hlustað á Sigurð í útvarpi
mér til ánægju, en síðan Útvarpstíð-
indi hófu göngu sína, hef ég aldrei
haft tækifæri til að ræða við hann.
Ég hringdi því til Sigurðar, og við
komum okkur saman um að hittast
og rabba dálítið saman.
S. Sk. er góður viðtals og léttur í
máli — og hygg ég, að ég fari rétt
með, að honum hafi farizt orð á þessa
leið:
-— Enda þótt Þorláksmessukvöld
sé það kvöld ársins, þegar minnst
mun vera hlustað á útvarp, a. m. k.
hér í Reykjavík, þótti mér samt vænt
um að útvarpsráð skyldi hleypa mér
að þetta kvöld, því að það minnir
mig þægilega á, að einmitt fyrir 10
árum á öðru starfskvöldi Ríkisút-
v.arpsins, sem einnig var Þorláks-
messukvöld, veittist mér sá heiður
að flytja erindi um Þorlák helga og
og lesa upp eftir frjálsu vali nokkra
kafla úr sögu hans.
— Eg hef heyrt menn undrast það,
hve sjaldan þér komið í útvarp nú,
samanborið við það sem áður var.
— Já, þetta hafa margir minnzt
við mig undanfarið — og ég hef alltaf
svarað því sama: Hvenær sem út-
varpsráðið hefur beðið mig um upp-
lestur, hef ég jafnan orðið við óskum
þess. Það er því eingöngu undir því
komið, hve oft ég kem í útvarpið. Að
vissu leyti er ég alveg samþykkur út-
varpsráði um það, að rétt er, að ég
komi þar ekki eins oft fram og á fyrstu
starfsárum útvarpsins •— þá var ég
oft tvisvar og þrisvar í mánuði og
slíkt nær vitanlega engri átt um
sama mann, sem þá ekki er alveg
sama um bæði sjálfan sig og hlustend-
ur, því að fátt er líklegra til að eyða
vinsældum manns — og gera öll-
um hlustendum leiðindi — en að
láta einstaka menn ganga sér til húð-
ar í útvarpinu, eins og of oft brennur
við. — Ég þekki engan svo vinsælan
mann, að hann þoli slíkt. Gagnvart
slíkri ráðabreytni er ekki til nema
eitt ráð fyrir hlustendur: að skrúfa
fyrir.
Ég er þeirrar skoðunar, að menn
eigi að koma mátulega sjaldan í út-
varp, til þess að þeir geti varðveitt
hjá sér virðingu gestsins, sem skilur
eftir heima hjá sér dæs, ræskingar
og annan heimamennskubrag, — ég
ÚTVARPSTÍÐINDI
137