Útvarpstíðindi - 13.01.1941, Blaðsíða 5

ræna. Upp af þeim vaxa svo rím-
urnar, sem eins og kunnugt er, þró-
uðust í þá átt, að meiri og meiri
áherzla var lögð á rímið, sem að
síðustu kæfði hið skáldlega í mold-
viðri dýrra hátta. — Formið nær
þar aftur yfirhöndinni. En svo
kemui* enn afturhvarf eða endur-
vakning. Hún kemur með Jónasi
Hallgrímssyni, Bjarna, Grími og
fleiri af góðskáldum 19. aldar-
innar. E. t. v. á svo sema sagan enn
eftir að endurtaka sig á 20. öldinni.
Mér virðist sumt benda í þá átt, þó
að á annan hátt sé en áður. En þetta
eru nú allt mínirfrómu þankar, sem
leikmanns og skulum við ekki fara
lengra út í þessa sálma.
— Vilduð þér svo ekki opna
hjarta yðar um störfin í útvarpsráði.
— Ég get lítið um þao sagt. Hef
ég þó átt þar sæti síðan 1934 og á
þeim tíma setið í þrem útvarpsráð-
um og haft ánægju af starfinu.
— Hafið þér ekki haft þar frum-
kvæði um eitthvað sérstakt?
Ég hef stungið þar upp á ýmsum
nýmælum, og hafa sum þeirra náð
fram að ganga, en önnur ekki. Ég
átti þannig tillöguna um útvarps-
söguna, og þáttinn um daginn og
veginn, ’sem var hugsaður sem
fréttaauki. Var raunar hugmynd
mín, að hann kæmi oftar fram, jafn-
vel daglega, en það hefur reynzt ó-
framkvæmanlegt.
Annars hef ég í útvarpsráði
kynnzt ýmsum erfiðleikum í sam-
bandi við rekstur útvarpsins. Það
virðist t. d. meiri örðugleikum bund-
ið, að fá góða fyrirlesara en maður
gæti í fljótu bragði haldið. Þetta er
annars að sumu leyti eðlilegt, því að
vér erum enn svo skammt komnir
í því, að gera oss grein fyrir þ .i rri
sérstöku tækni í máli og framsetn-
ingu, sem útvarpið krefst. — Mér
virðist allt of margir semja erindi
sín eins og þeir væru að skrifa tíma-
ritsgrein, en útvarpið gerir aðrar
kröfur. Það þarf að laga efnið á sér-
stakan hátt fyrir hljóðnemann.
— I hverju er hann fólginn, sá
munur, sem þér teljið, að eigi að
vera á útvarpserindinu og tímarits-
greininni?
— Ég tel mig ekki geta sett mig
á háan hest og sagt, að svona skuli
það vera og svona ekki, en e. t. v.
mætti þó benda á, að útvarpshlust-
andinn, sem í mörgum tilfellum
hlustar við vinnu sína, krefst þess,
að ræðumaðurinn veki áhuga hans
strax í byrjun erindisins, annars er
hætt við, að þráðurinn tapist, og þá
hefur fyrirlesarinn í flestum tilfell-
um beðið endanlegan ósigur í þeirri
baráttu, sem á hverri stund fer fram
um athygli áheyrandans. — Má
í þessu sambandi skjóta inn í, að út-
varpsblað, getur unnið mikið gagn,
með því að vekja athygli fólks fyr-
irfram á því efni, sem koma skal —.
Aftur á móti er athygli lesandi
manns ekki eins hvarflandi, vegna
þess, að hann er með lestrinum virk-
ur þátttakandi.
Þá vil ég einnig nefna, að út-
varpshlustandinn gerir strangari
kröfur um glöggan mun á aukaat-
riðum og aðalatriðunum. Hann
krefst þess af fýrirlesaranum, að
hann leggi þeim mun meiri þunga
í aðalatriði, sem þau eru meira
verð, en önnur, en að aðeins sé drep-
ið á aulcaatriði eða þeim sleppt með
öllu. Lesandi tímaritsins getur oft
í rólegheitum áttað sig á heilli röð
aukaatriða og sjálfur numið stað-
ar við aðalatriðin.
En auk þessa tel ég víst, að enn
séu margar gátur óráðnar í sam-
i'
189
ÚTVARPSTÍÐINDI