Útvarpstíðindi - 13.01.1941, Blaðsíða 7

Stúlkan svaraði ekki, og’ ég hélt
áfram:
„Sumt kvenfólk hefur digra hand-
leggi, en mjóan bol. Sumar eru vel
vaxnar að framan, en illa vaxnar að
aftan. Enn aðrar eru vel vaxnar að
aftan, en hafa ljótan vöxt að framan.
öll þessi vaxtarlög eru auðvitað mjög
falleg — mjög töfrandi — en mig
langar mikið til að vita, hvernig hús-
móðir þín er vaxin. Ef þú segir mér
það afdráttarlaust, mun ég gefa þér
meiri peninga".
Césarine horfði rannsakandi á
mig, hló hjartanlega og sagði:
„Að undanteknu því, að hún er
dökkhærð, er hún sköpuð alveg eins
og ég“. Síðan hljóp hún á burt.
Og ég stóð eftir eins og bjáni. En
ég hét því, að ég skyldi þó að minnsta
kosti ná mér niðri á þessari þrjósku
vinnukonu.
Klukkutíma seinna fór ég hljóð-
lega inn í herbergið, þar sem hún
hlustaði eftir hrotum mínum, og
slökkti Ijósið.
Hún kom um miðnætti til að halda
vörð, og þegar hún varð mín vör,
ætlaði hún að reka upp hljóð, en ég
lokaði munni hennar með lófunum
og gekk úr skugga um, að ef hún
hefði ekki logið að mér, væri frú de
Jadelle sannarlega vel sköpuð.
Ég verð að játa, að ég hafði gaman
af þessari rannsókn, og það leit út
fyrir, að Césarine skemmti sér ekki
síður en ég. Hún var af hinum dá-
samlega normanska kyni, sem er
hvorttveggja í senn, bæði hoidugt og
grannvaxið.
Við urðum brátt góðir vinir. Hún
var náttúrleg í framkomu sinni og
skynsöm, og hún virtist sköpuð til
ásta. Henni var ókunnugt um nokkr-
ar hreinlætisvenjur, en ég kenndi
henni þær fljótt, og gaf henni strax
sama kvöldið glas af kölnarvatni.
Ánægjan, sem hún veitti mér, gerði
mér mögulegt að bíða með þolinmæði
eftir úrskurði frú de Jadelle, og
framkoma mín varð róleg og óað-
finnanleg. Og frú de Jadelle var sýni-
lega ánægð með mig, og ég varð þess
var, að ég mundi brátt fá fulla við-
urkenningu.
Ég var sannarlega einn hamingju-
samasti maður heimsins, þar sem ég
beið eftir löglegum kossi þeirrar
konu, sem ég elskaði, í örmum ungrar
og fallegrar stúlku.
Og nú, lesandi góður, kem ég að
hinu áhrifamikla atriði.
Eitt kvöld, þegar við komum heim
úr útreiðarferð, var frú de Jadelle
mjög óánægð út af því, að hesta-
sveinarnir höfðu ekki farið eftir fyr-
irmælum hennar á einhvern hátt, og
hún endurtók aftur og aftur: „Þeir
ættu að vara sig; ég veit, hvernig ég
get staðið þá að verki“.
Um nóttina svaf ég rólega í rúmi
mínu, og vaknaði snemma morguns,
dásamlega útsofinn og hress, og
klæddi mig.
Ég hafði lagt það í vana minn að
Framh. á bls. 198.
Úr sögu sönglistarinnar IV.
Þáitur fslands í sðuglist miðalda
(Meö tóndæmum)
Nú er Robert Abraham kominn
að því tímabili í sögu sönglistarinn-
ar, er Island fer að koma fram á
sjónarsviðið.
í þessu erindi mun hann gera
grein fyrir hinni þjóðlegu sönglist
íslendinga, sem hélzt óbreytt um
margar aldir. Er þar einkum um að
ræða hinn svo nefnda tvísöng og
rímnalög, er að dómi fræðimanna
hafa ótvírætt sögulegt gildi, hvað
sem líður hinum listrænu verðmæt-
um þeirra.
ÚTYARPSTÍÐINDI
191