Útvarpstíðindi - 13.01.1941, Blaðsíða 8

Guy de Maupassant:
Glugginn
Ég kynntist frú Jadelle í París í
vetur. Ég varð óðar hrifinn af henni.
Þú þekkir hana eins vel og ég.... nei,
fyrirgefðu.... hér um bil eins vel og
ég.... Þú veizt, að hún er hvort
tveggja í senn: bæði hvikul og draum-
lynd. Hún er einarðleg í framkomu
og tilfinninganæm, en þóttafull og
fyrtin. Hún var ekkja. Ég tilbið ekkj-
ur, vegna þess, að ég er latur. Ég
var í giftingarhugleiðingum og
ég reyndi að koma mér í mjúkinn hjá
henni. Eftir því sem ég kynntist
henni betur, fannst mér meira til
hennar koma, og ég afréð að biðja
hennar upp á von og óvon. Ég var
ástfanginn af henni og það munaði
minnstu, að ég væri of ástfanginn.
Þegar maður gengur í heilagt hjóna-
band, ætti maður ekki að vera allt of
ástfanginn af konunni, því að það
gerir mann að bjána: Glati maður-
inn húsbóndavaidinu sti'ax fyrstu
nóttina, þá fellur það aldrei framar
í hlut hans.
Dag nokkrun setti ég upp hvíta
hanzka, fór í heimsókn til hennar og
sagði: „Frú, ég er svo hamingjusam-
ur að elska yður, og ég kem til þess
að spyrja yður, hvort ég megi gera
mér vonir um, að falla yður í geð —
það er heitasta ósk mín, að svo megi
verða — og gefa yður nafn mitt“.
Hún svaraði rólega:
„Ég veit sannarlega ekki, nemá
mér myndi að lokum lítast á yður,
ég hef ekkert á móti því að hugleiða
þetta. Þér eruð karlmannlegur í ytra
útliti; en hitt er eftir að athuga,
hvernig þér eruð skapi farinn og
hvaða vana og óvana þér hafið. Flest
192
hjónabönd mistakast vegna þess, að
báðir aðilar þekkja ekki hvort annað
nógu vel, áður en þau giftast. Hinn
minnsti hégómi, fastheldni í siðvenj-
um eða trúarbrögðum, ávanar eða
smávægilegir ágallar, hafa oft breytt
hinum inniiegustu elskendum í hat-
ramma féndur. Ég mun aldrei gift-
ast, fyrr en ég þekki nákvæmlega öll
skapeinkenni þess manns, sem ég
hyggst að bindast. Ég verð að kynn-
ast honum í næði og návígi mánuð-
um saman.... Og nú sting ég upp á
því, að þér komið og dveljið hjá mé»*
á sveitasetri mínu í Lauville; þar
munum við komast að raun um,
hvort við hæfum hvort öðru.... Ég
sé, að þér brosið, yður skjátlast, kæri
vinur; ég mundi ekki stinga upp á
þessu við yður, ef ég væri ekki alveg
viss um, að ég þekkti sjálfa mig. Ég
hef fyrirlitningu og viðbjóð á ást eins
og þið karlmennimir skiljið hana, og
ég mun aldrei missa stjórn á mér....
samþykkið þér tillöguna?"
Ég kysti á hönd hennar: „Hvenær
getum við byrjað?“
„Tíunda maí. Erum við ásátt um
það?“
„Með ánægju".
Mánuði seinna hafði ég komið mér
fyrir í húsi hennar. Hún var sannar-
lega óvenjulegur kvenmaður. Hún
rannsakaði mig frá morgni til
kvölds. Og þar sem hún hefur mikið
dálæti á hestum, eyddum við mörg-
um stundum á hver.ium degi á hest-
baki, og töluðum um allt milli him-
ins og jarðar, því að hún var ákveðin
í að rannsaka hinar leyndustu hugs-
anir mínar og skoðanir. Og hvað
sjálfum mér viðvék, þá var ég allt
of ástfanginn, til þess að brjóta heil-
ann hið allra minnsta um það, hvort
hægt væri að samrýma lundarfar
okkar.
Ég komst brátt að raun um, að
ÚTVARPSTÍÐINDI