Útvarpstíðindi - 13.01.1941, Blaðsíða 12

Afmælið og ítölskukennslan.
Herra ritstjóri Útvarpstíðinda!
Má ég láta í ljós ánœgju mína yfir af
mælisfagnaði útvarpsins þ. 20. þ. m. — Því
þótt mistök yrðu á samtali þeirra Valtýs
Stef., Friðbjamar og Co., er óþarfi að fást
um það — aðrir starfsmenn útvarpsins
bættu það upp margf'aldlega. —
Tökum t. d. Pál og ítölskuna han«. Hann
talar í léttum scherzv (skemmti)-tón, sem er
eðlilegur og hressandi — laus við glósur oða
þann napra hreim, som okkur íslendingum
hættir svo mjög til, ef við ætlum að vera
fyndnir og skemmtilegir. Það er vel til fall-
ið, að útvarpið taki sér Beetboven til fyrir
myndar og gjöri eins og hann, þcgar h inn
samdi sínar misjafnlega umtöluðu sónötur
— hann smeygði inn léttum skemmtiköflnm
— sr.hcrzo-um — til að hressa upp á Llust-
endur, þegar honum hefur að iíHndum of-
boðíð alvöruþunp.úm í andcfite funrhrc-
(sorgarlegu) og a^/igío-köflunum. — Alvör-
una, gáfumar og dýptina í íslenzka eðlinu
ber sizt að lasta — þó vill þetta stundum
verða full-grave (þunglamalegt) hjá okkur
— ma non troppo (ekki im of), væri þar
góð yfirskrift. — Útvarpsefni þarf að flytja
cou váriasioni (með tilbrigðum). Páll á
þetta til, því að hann er bæði lærður al-
vörumaður í sinni músík og flytur efni sitt
cou spirito (með anda), þegar því er að
skipta.
Vona ég nú af heilum hug, að Páll þoli
þetta hrós og fari ekki að verða fyndinn,
„eins óg honum væri borgað fyrir það“,
heldur haldi uppteknum hmtti og varieri út-
varpsefnið með eðlilegu glensi og gamni.
(Einnig vona ég, að honum stigi það ekki til
höfuðsins, hve vel honum hefur tekizt að
kenna mér ftölskuna!)
Helgi Hiörvar er alvég Massisbur maður
við útvarpið. Hann er vandvirknin siálf og
hefur tekið miklum frarnförum í sinni list.
Málið og flutningurinn er hvorttveggja jafn
óaðfinnanlegt. Fláinn, sem var í málfari
hans, er því nær horfinn.
Jón Eyþórsson virðist mér að muni vera
greindur maður og vinnur að sjálfsögðu
starf sitt vel, þo að erindi hans séu venju-
lega flutt með nokkrum seinagangi — ís-
lenzkum lestagangi
Útva'rpsþulurinn nýí, sem kynijti dag-
skrána a afmæliskvöldinu, er samvizkusam-
ur maður og vandvirkur — og er það mikið
hrós um einn mann. En hann fer með efnið
eins og unglingur, sem æfir sig á hljóðfæri
— með vandvirkni mikilli, en kann ekki tök
á að flytja efnið cou expressione (með til-
finningu)
Ég er útvarpsstjóranum sammála um, að
hann á hrós skilið fyrir, hve vel honum hef-
ur tekizt að halda útvarpinu fyrir utan inn-
anlandsdeilurnar — og get ég trúað, að það
hafi verið nokkurs konar Grettistak, sem
hann hefur lyft þar. En vara má útvarps-
stjóri sig á annarri hættu, þó að þetta hafi 1
gengið vel. Hún er sú, að útvarpið taki
ekki „hlutleysissýkina" í alheimsmálunum.
Kemnr hún venjulega þannig fram, að þag-
að er við órétti og ójöfnuði, ósvífnustu ó-
sannindum gjört jafn hátt undir höfði og
þvi, sem vitað er, að sagt er eftir því sem
bezt er vitað. Þeir menn, sem í hvorugan
fótinn geta stigið í alheimsdeilunum eru
blátt áfram hræddir við hið illa, sem nú
veður uppi í heiminum.
Nei — hlutleysis-hugtakið er orðið virelt
í hraða viðbuéðaona, sem nú fara yfir
heiminn, og lítið stoðaði það vini okkar
og forn-samheria Dani, þótt hvorki hrevfðu
þeir hönd né fót til að mótmæla — ósköpin
dundu yfir allt eins fyrir því.
Helgi Hjörvar tók það réttilega fram, í
sinni afmælisræðu, að á vorum dögum er
vísvitandi barizt með blekkinguna að vopni
í alheimsmálunum. Yil ég undirstrika orð
hans viðvíkjandi því, að útvarpið ætti að
skoða það sem hlutverk sitt að vinna á móti
opinberum lygum. Aðalatriðið er, að það
sé siðferðislega óháð. Enginn vafi er á því,
196
ÚTVARPSTÍÐINDI