Útvarpstíðindi - 13.01.1941, Blaðsíða 13

aÖ vinna má jafn-illt verk með því að
„bœgja sannleikanum frá“, eins og með því
að flytja bein Qsanniudi.
I sambandi við þetta vil ég benda ráða-
mönnum útvarpsins á, að flutnnigur á þýzk-
uin fregnum tekur ótilblýðilega mikinn tíma
í útvarpinu. Að skaðlausu mœtti takmarka
lmnn að miklum mun eða vinsa betur úr
en gjört er.
Aftur á móti eru margir ,sem vildu fá
endurvarp á íslenzku fregnunum frá Lond-
on á sunnudögunum. —
Haldið merkinu ■ bátt, útvarpsstjóri!
„Veig'amestu bugsjónirnar“ eru þær, sem
fela í sér siðferðilegt þrek — þó að allir
komi ekki auga á það.
Nú eru alvörutímar og ef til vill þýðing-
armeiri en nokkru sinni fyrr, að baldið sé
í rétta átt af þeim, sem leiða þjóðirnar — í
útvarpi og blöðum. —
Þökk fyrir afmælisfagnaðinn. Þökk fyrir
alvöruna og ábyrgðartilfinninguna hjá
ábyrgum mönnum ríkisútvarpsins.
Þökk fyrir skemmtiþáttinn hans Páls og
ítölskuna — stefin þurfa alltaf að vera
með tilbrgiðum, svo að úr verði hrein list.
K. Þ. T.
Athugasemd.
í síðasta befti Útvt. birtist eftir mig smá-
grein um sérstaka tegund auglýsinga, sem
útvarpið tekur til flutnings. — Ritstjórinn
hnýtir aftan við hana dálítilli athugasemd,
þar sem hann kveðst vera mér að ýmsu leyti
ósammála, aðallega um „sumar verzlunar-
auglýsingar", sem „eru beinlínis leiðbein-
ingar, sem í hag koma“ og „hafa mjög oft
almennt gildi fyrir lilustendur“, eins og rit-
stjóri orðar það. Ég hélt því hvergi fram
í grein minni, að engin verzlunarauglýsing
œtti rétt á sér, heldur tók ég það skýrt fram,
að ég teldi ekki samboðið Ríkisútvarpinu að
flytja skrumkenndar auglýsingar um gæði
einnar vörutegundar fram yfir aðrar. Mér
skilst, að um þetta atriði munum við vera
algerlega sammála. Ritstj. talar sýnilega um
þær auglýsingar, sem ég hafði skilið und-
nn, þ. e. þær, sem fela i sér rétta eða hlut-
lausa frásögn um vöruna; en lætur þó líta
svo út, sem við eigum báðir við sams konar
auglýsingar. Hitt get ég ekki skilið, að
nokkur telji, að auglýsing, eins og t. d.:
„Allt af er hann beztur blái borðinn“, sem
Ríkisútvarpið flutti um eitt skeið mánuð
eftir mánuð, feli „beinlínis í sér leiðbein-
ingar, sem hafa almennt gildi fyrir hlust-
endur“. Ég leyfi mér að gera ráð fyrir, að
um þetta séum við einnig á einu máli. — Þá
heldur ritstj. því fram, að Ríkisútv. verði
að afla sér tekna með auglýsinguni, til þess
að geta rœkt menningarstarfsemi sina. Það
má vel vera, að það hafi drjúgar tekjur af
auglýsingunum og megi ekki missa af þeim.
Það virðist þó sjálft hafa höggvið skai'ð í
þá röksemd, þar sem það af sjálfs dáðum
takmarkaði flutning almennra kveðja
manna á milli og hvatti menn beinlínis til að
láta þær sem mest niður falla. Þetta virðist
ekki benda til þess, að útvarpið sé í brýnni
fjárþörf, a. m. k. hefði sýnzt eðlilegra frá
menningarlegu sjónarmiði, að skrumkenndu
verzlunarauglýsingamar hefðu verið tak-
markaðar á undan heillaóskaliveðjunum, því
a.ð þótt þær megi teljast þarflitlar, þá eru
þær þó meinlausar að mestu, en slíkt er
ekki hægt að segja með sanni um fyrr-
nefndar verzlunarauglýsingar. S.
Eftir að mér hafði borizt ofanrituð grein,
hringdi ég til greinarhöf. og spurði, hvern-
ig hann hugsaði sér að greina skrumauglýs-
ingarnar frá hinum. Hann svaraði: „Út-
vai’psráð hefur á sínu valdi að skilja þar á
milli á svipaðan hátt og það gerir nú með
bókaauglýsingarnar". Ritstj.
Ríkidœmi er ekki að eiga mikið, held-
ur að nota það vel, sem maður á.
Demokritus.
Vér höfum einn munn og tvö augu; frá
náttúrunnar liendi hefur því verið gert
ráð fyrir, að við ættum að tala lítið, en
liugsa mikið. Zenó.
Svallarinn lifir eins og hann eigi stutt
eftir ólifað, en hinn ágjarni eins og hann
eigi aldrei að deyja. Arlstóteles.
Vinur, sem þegir yfir brestum vorum,
er ekki svo hollur, sem óvinur sá, sem
brigzlar oss tun þá. Pytagoras.
ÚTVARPSTlÐINDI
197