Útvarpstíðindi - 27.01.1941, Blaðsíða 10

gerði þá öruggari. Þeir héldu út með
fjallshlíðinni niður að ánni. Það var
kvalafuli ferð fyrir Eskil, því að í
hvert skipti, sem sleðinn rakst í,
kenndi hann mjög til, og það þótt
sleðinn væri dreginn eins varlega og
unnt var.
Þegar að ánni kom, var sleðinn
lagður í bátinn og róið niður ána. Af
tröppum bænahússins gat ég í daufri
morgunbirtunni séð, hvar þeir komu
róandi í áttina til mín. Og eftir
skamma stund var Eskil kominn inn
í stofu, þar sem ég hafði áhöld mín
og umbúðir. Ég gaf honum þegar
morfínskammt. Og er ég hafði athug-
að sár hans, sá ég, að nauðsynlegt
var að koma honum sem fyrst á
sjúkrahús og gera þar að sárum
hans, því að tæpast var nokkur blett-
ur á líkama hans ósærður.
Var hann því á ný lagður í sleðann
og dreginn niður að vatninu, látnin
þar í bát og haldið með hann sömu
leið og við höfðum komið. Þegar að
bílnum kom, var það erfiðasta búið,
og eftir nokkurn tíma náðum við
slysalaust til sjúkrahússins.
Þar voru fatatætlurnar þegar
klipptar af Eskil og sárin könnuð. —
Víða var hann bitinn alveg inn að
beini. Til allrar hamingju hafði ekki
brotnað nema annar handleggurinn.
Á hnakkanum var skinnið flegið af
á stórum bletti og einungis andlitið
var ósært, en því hafði hann stungið
ofan í snjóinn. Mér taldist svo til,
að alls væri hann særður 51 sári.
Þótt merkilegt kunni að virðast,
gekk furðu vel að græða sár hans.
Og eftir all-langan tíma var hann
vinnufær orðinn, en töluvert bagað-
ur í öðrum armi.
En þetta varð kostnaðarsamt fyrir
Eskil. Sjúkrakostnaðurinn og vinnu-
tjónið gerðu lífskjör hans mjög erfið.
Nú mæla lögin svo fyrir, að ríkið
skuli bæta tjón það, er friðað bjarn-
dýr vinni á búpeningi manna. En
þótt við gætum ekki heimfært Eskil
undir þessa lagagrein, ákváðum við
samt að skrifa kónginum og báðum
náðarsamlegast um, að Eskil yrðu
veittar skaðabætur, þótt ekki væru
meiri en sem svaraði verði eins geit-
arskrokks eða kindar.
Þetta bréf okkar varð tilefni til ó-
trúarlegs rifrildis. Það gekk á milli
margra yfirvalda og mektarmanna,
og gamla deilan um villtu dýrin í
Lapplandi reis upp að nýju. Þeir,
sem aldrei höfðu séð björn annars
staðar en í dýragarðinum í Stokk-
hólmi, stóðu á því fastar en fótunum,
að björninn væri mjög friðsamt dýi*
og gerði aldrei manni mein. Aftur á
móti voru margir, sem héldu hinu
gagnstæða fram og drógu fram
mörg gögn máli sínu til sönnunar.
Um þetta var rætt aftur og fram
í blöðum og á fundum, en ekki kom-
izt að neinni fastri niðurstöðu. Og
svo mikið var víst, að aldrei var leit-
að álits þeirra, sem áttu að lifa í
nábýli við björninn.
En svo kom sú saga upp, að Eskil
hefði sjálfur átt upptök að árásinni.
Hann hefði skotið á dýrið og sært
það og þannig egnt það upp. Eskil
tók mjög nærri sér, þegar frásögn
hans var ekki trúað og hann gerður
að ósannindamanni. Ég réð honum
til að láta þetta ekki á sig fá og
hugga sig við það, að sannleikurinn
mundi að lokum verða ofan á, og lét
hann það gott heita.
Að lokum tók ríkisvaldið þó skyn-
samlega ákvörðun. Dag nokkurn
kom tilkvnning frá kónginum um, að
Eskil skyldi greiddur sjúkrakostnað-
ur og auk þess dálitlar bætur fyrir
áverka og þjáningar.
Og þar með var því máli lokið.
Lausl. þýtt af Á. S.
226
ÚTVARPSTÍÐINDI