Útvarpstíðindi - 17.02.1941, Blaðsíða 10

Um viðlög. erindi PÁLMA HANNESSONAR, rektors
Framheld.
Stúlkurnar og piltarnir ætla nú að
kveðast á nokkra mansöngva. pau takast
í hendur og stíga við:
1. Garparnir ganga um grundina hratt.
— Ljós brennur yfir henni, liljunni, glatt.
2. Víða fellur sjór yfir grundir. — Allt
er laust með elskhuganum bundið.
3. þig man ég löngum, menja fegurst
grund. — Ég sá þig við æginn blá um
(aftan) eina stund. — Muntu seint úr
mínum huganum líða.
4. Nær mun óg þann mann hér á landi
fá — sem lætur mér rauðan hring af
gullinu slá.
5. Geðsamleg gulls lín — gott ætla ég
þér. Gerðu svo vel, góðin mín, að ganga
með mér.
6. Hitti ég ungan hofman með harla
glöðu sinni. — Hefi ég hann ekki í hvers-
dagsræðu minni. —
Vísa Skarphéðins um þórkötlu :
Vegleg kona
er sem vorsins sól —
yljar allt um kring.
Örvar gleðina,
eggjar tunguna,
brýnir vopn hinna vösku.
Mörður talar við konu sína þórkötlu:
Ég er ekki skáld eins og Skarphéðinn:
Vegleg kona
er sem vorsins sól,
tendrar haturs bál
og öfundar elda.
Kvæði Sikarphéðins í brennunni:
Gneistarnir sindra frá glóðum lifsins,
glæða hatur og ást.
En áform mannanna á örlagabáli,
eyðast sem visnað gras.
Vér brennum — vér brennum sem kyndlar
á aldanna eilífu strönd.
7. Hljóðgóðar hindir við hönd höfum
fest. — þú kyssir þíðast — og þú kveður
ein bezt.
8. Ég sá þá ríða riddarana þrjá. — þeir
vildu mínum fundinum ná.
9. Samt skal ég unna þeim svanna. —
Alla mína dagana — meðan ég man til
manna. —
10. Sú er ástin heitust, sem bundin er
meinum. Er því bezt að unna ekki nein-
um.
11. Svei mér ef ég syrgi hana. Sjáið þið,
hvar hún fer. — Einhverja dyrgjuna —
ætlar guð mér. *
Við skulum nú koma innar í bæinn.
þar situr eldra fólkið við samræður. Held-
ur kveðst það lítið kunna af viðlögunum,
en lætur þó til leiðast. Og nú byrja bænd-
urnir:
1. Hvað er fegra en sólarsýn, er sveimar
hún yfir stjörnurann. — Hún vermir, hún
skín og hýr gleður mann.
2. Margur prísar sumarið fyrir fagran
fuglasöng, en ég — hæli vetrinum — því
nóttin er löng.
3. Skín á skildi — sól og sumarið fríða.
— Dunar í velli, er drengir burtu ríða.
4. Fölnar fold, firnist allt og mæðist. —
Ilold er mold, hverju sem það klæðist. —
Konurnar skjóta nú orðið í belg:
5. Vertu í tungunni trúr, tryggur og
hreinn í lund. Hugsaðu um það hýr
sveinn, á hverja stund.
6. Ríddu þig undir lundinn og bittu þar
þinn hest. Trúðu þínum stallbróður, en
sjálfum þér bezt.
7. Gaklctu hægt um gleðinnar dyr og
gáðu að þér. Enginn veit sína ævina fyrri
en öll er.
Nú er púns á borð borið, og drykkja
hefst. þegar frá líður léttist skapið og
kvæðin:
1. Fram í runninn meðan má mínum
beiti ég plógi. Ekki eru brunnin kolin smá
í Lundúnaskógi.
2. Klókar eru konurnar á fundum. Af
208
ÚTVARPSTÍÐINDI