Útvarpstíðindi - 17.02.1941, Blaðsíða 11

mér guma þœr erindi mín, cn launin
góð lítil gjalda á stundum.
3. Tvisvar sinnum til hefi ég reynt við
tróðu gulls í vetur. í þriðja sinni, þá fór
langtum bctui’.
4. Svo var hún fögur sem sól í heiði
renni. Augun voru sem baldinbrá — bar
þar hvergi skuggann á. Sá er sœll, er
sofna náir hjá henni.
5. Bíddu min við Bóndahól, baugalofn-
in svinna. þar er skjól og þar vil ég þig
finna.
6. Fátt er mér til fljóða, fer ég víða um
heim, ónáttúran bannar það, ég unni
þeim.
7. Væri brandur minn búinn með stál,
skyldi ég ekki flýja löndin fyrir þau
kvennamál.
8. Hirði ég aldrei, hver mig kallar vond-
ann. Heldur kyssi ég húsfreyjuna en
bóndann.
Frammi í stofunni dunar nú dansinn. —
þar kveður æskan:
1. Ef fengi ég vængi, sem fugl á aldin-
kvist. þá skyldi ég fljúga á stuttri stund
— til hennar, sem í huganum bezt ég
unni.
2. Setjum gullsöðulinn á gangvarann
væna. — Við skulum ríða í lund þann
hinn græna.
3. Skemman gullinu glæst, glóir hún öll
að siá. — þar leikur jafnan minn hugur-
inn á. —
4. Sefur hind á heiði — stungin svefn-
þorn. Skal hún ekki vakna vilja, veiga-
norn.
Loks kemur fram stúlkukind og kveð-
ur fyrir afkomendur sína, meyjarnar á
20. öldinni:
Engelskir mínir gáfu mér rauða reim.
— líka bjór á kagginn minn, þegar ég kom
heim. —
Við sýnum nú á okkur fararsnið. En
forstöðumanninum þykir enn ekki nóg.
Hann kallar á fólkið úr dansinum, vel-
ur fallegustu stúlkuna og piltinn úr
hópnum og lætur þau kveða að skilnaði:
1. Fagurt svngur svanurinn um sumar-
langa tíð. þá mun list að leika sér, mín
liljan fríð. — Fagurt syngur svanurinn.
2. þangað vildi ég ríða á þann hinn
græna skóg, er laufið vex á víðum og rót-
in er undir góð. —
3. Fagrar heyrði ég raddirnar úr Nifl-
ungaheim. Ég get eklci sofið fyrir söngv-
unum þeim.
4. Svanurnn syngur víða, alla gleðina
fær. — Blómgaður lundurinn í skúgi
grær.
5. Blítt lætur veröldin, fölnar fögur fold.
— Langt er síðan yndið mitt var lagt í
mold.
G. Angantýr og Hjálmar, þeir hjuggust
í ár. — Sundur er á brynjunni hringurinn
blár.
7. Úti ert þú við eyjar blár, en ég er
setztur að dröngum. Blómin fagur kvenna
klár, kalla ég löngum. — Kalla ég til þín
löngum. —
8. Brunnar eru borgimar, böl er að því.
— Mínar eru sorgirnar þungar sem blý.
þannig líður vakan og næturhiminninn
hvelfist yfir dalinn.
Flest viðlaganna eru eftir ókunna höf-
unda. þau eru ekki borin út úr orðhofi
Eddufróðra skálda, heldur runnin beint
frá hjarta þjóðarinnar — og sá, sem ekki
kemur til þeirra eins og barn, hann nýtur
þeirra ekki. þau lýsa ekki stórfelldum at-
burðum, heldur tilfinningum mannlegra
manna, ástum þeirra og unaði, angri
þeirra og þrá, sem iistin hefir léð hvíta
vængi söngsins. — Einkennilegt er það,
hversu mörg viðlaganna eru tvíræð. Ein-
hver uggur bíður þar oftast á næsta leiti
við gleðina. Og gegnum hin óbrotnu orð
þeirra og myndir, gefur sýn yfir hálf-
rokkin lönd, óskalönd og ævintýra, sem
þrátt fyrir allar gulli glæstar skemmur og
skógarlunda eru með íslenzkum brag, ís-
lenzkum blikum og blóma. Mér finnst þau
bera blæ öræfanna, og kveða við sama
tón og sunnan þeyrinn söng í eyra mér
liér á árum áður, þegar allt var ævintýri
og draumur.
í upphafi þessa máls brá ég upp mynd
frá liðnum tíma. — Ég ætla að enda með
annarri, yngri og alls ólíkri. — það er í
Htilli baðstofu með palli i öðrum enda. —
Ung kona situr á pallinum. Hún ruggar
barni sínu í vöggu og kveður:
ÚTVARPSTÍÐINDI
207