Útvarpstíðindi - 09.03.1941, Blaðsíða 7

Rlþýðukveðskapur í Skagafirði
Útvarpserindi Ólais á Hellulandi
Niðurlag.
Árið 1929 voru nokkur bændanám-
skeið haldin í Skagafirði. Þar flutti
Sigurður skáld frá Arnarvatni erindi
um samvinnu að tilhlutun S. í. S.
Páll Z. frá Viðvík talaði um naut-
griparækt, Ragnar Ásgeirsson flutti
erindi um garðrækt og sáðgróður, og
Helgi Hannesson, nú kaupfélagsstj.
á Rauðalæk í Rangárvallasýslu tal-
aði um hirðingu áburðar o. fl.
Þessir ráðunautar voru þannig
búnir: Sigurður var á bláum cheviot-
fötum, Ragnar Ásgeirsson í gráum
fötum, Páll í móbrúnum vaðmáls-
fötum, tættum í Múlakoti, og Helgi
Hannesson í grænum fornmannabún-
ingi með græna kjölhúfu.
regluþjónn í Hafnarfirði og hafði á
hendi ýmis ritstörf, enda pennafær
og skrifaði prýðisfagra hönd. Kenn-
ari var hann við unglingaskólann á
Hvammstanga um skeið.
Snjall íþróttamaður var Jón og hið
mesta hraustmenni, skapmikill og
ekki væginn, ef á móti blés. Jón var
drengskaparmaður mildll og hvers
konar undirferli mætti skeleggum
andstæðingi, þar sem hann var. Sann-
leikurinn var sá konungur, sem hann
dáði og vildi berjast fyrir. Jón varð
þjóðkunnur fyrir ljóð sín, sérstak-
lega ferskeytlurnar. Á því sviði
komst hann svo langt, að fáir hafa
gert betur. Tvær ljóðabækur hafa
komið út eftir hann: „Ferskeytlur“
og „Farmannsljóð“. Þar er þó ekki
nema nokkur hluti ljóða hans, því að
mildð hefur glatazt með öllu. ölkær
var Jón og þótti gott að dvelja í
sölum Bakkusar, eins og eftirfarandi
vísa ber með sér:
Gísli Ólafsson kvað um þessa ræðu-
menn, fyrst um búninginn, svo um
ræðuefnið:
Frá Arnarvatni var hér blár,
úr Viðvík Móri slyngi,
úr Reykjavík var garpur grár,
en grænn úr Rangárþingi.
Ó1 á framsókn einn með spekt,
annar um beljulýtin,
þriðji sáði furðu frekt,
fjórði bar á skítinn.
Að námskeiði loknu á Sauðárkróki
var dansað. Gísli stóð í dyrum á dans-
salnum, og eitt sinn, er Ragnar Ás-
geirsson líður þar fram hjá í dans-
Þar er gestum greitt til máls,
glöggt er hvað þeir meina,
því að gleðigyðjan frjáls
gengur þar um beina.
Jón mun ekki hafa talið lánið leika
við sig í lífinu, sbr. þessa þjóðkunnu
vísu:
örðugt var mér oft um gang
yfir hraun og klungur;
mér hefur risið fjall í fang
frá því ég var ungur.
En upp vildi hann aldrei gefast:
Klónni slaka eg aldrei á
undan blaki af hrinu
þótt mig hrakið hafi frá
hæsta takmarkinu.
Jón Bergmann dó í Reykjavík 7.
sept. 1927, aðeins 53 ára að aldri.
Var mikill sjónarsviptir við brottför
hans úr röðum íslenzkra alþýðu-
skálda.
ÚTVARPSTÍÐINDI