Útvarpstíðindi - 09.03.1941, Blaðsíða 11

að gagni. Ég bjó mér til bindi og setti
fyrir augu mín eftir fyrirmælum
hans, ég gekk með lituð gleraugu, ég
vökvaði augu mín með dropum, sem
hann færði mér, og ég notaði smyrsl
hans og duftskammta. Ég drakk
meira að segja lýsi, sem hann kom
með, þótt mér byði mjög við því.
Þegar hann kom heim af sjúkra-
húsinu, spurði hann mig alltaf með
kvíða í röddinni, hvernig mér liði og
ég svaraði: „Ég er miklu skárri“. Og
mér fór stöðugt fram í því að
blekkja sjálfa mig. Þegar augu mín
flutu í tárum, huggaði ég mig við
það, að þetta væri góðsviti, og þegar
mér vöknaði ekki um augu, var ég
mjög hreykin yfir dugnaði bónda
míns.
En það leið ekki á löngu, unz sárs-
aukinn varð mér óþolandi. Ég sá ekki
lengur handa skil og mig verkjaði í
höfuðið, bæði daga og nætur. Og
manninum mínum leið mjög illa, engu
síður en mér, það fann ég greinilega.
Og ég vissi að hann leitaði tilefnis
til að geta sent eftir öðrum lækni. Að
lokum lét ég á mér skilja, að e. t. v.
ættum við að láta einhvern annan líta
á augu mín.
Honum létti við þessa uppástungu
mína og fór þegar á fund ensks lækn-
is og fékk hann heim með sér. Ég veit
ekki, um hvað þeir töluðu, en svo mik-
ið skyldi ég, að ókunni læknirinn á-
taldi mann minn harðlega.
Þegar læknirinn var farinn, var
bóndi minn þögull og hugsandi. Ég
tók um hendur hans og sagði: „En
hvað mér þótti þessi maður ósiðaður
og ruddalegur. Hvers vegna komstu
ekki heldur með indverskan lækni?
Það hefði verið miklu betra. Held-
urðu að þessi maður viti meira um
augun mín, en þú?“
Bóndi minn var enn þögull nokkur
augnablik, svo mælti hann, og hafði
varla vald á rödd sinni: „Kumo, það
verður að skera upp augu þín“.
Ég lét sem ég væri hálf ergileg, og
einungis vegna þess, að hann skyldi
hafa dulið mig þessa svona lengi:
,„Og þetta hefur þú alltaf vitað“,
sagði ég, „og þú hefur ekki minnzt á
þetta fyrr. Hélztu að ég væri þvílíkt
barn, að ég hræddist uppskurð?“
Þetta hafði góð áhrif á hann: „Það
eru ekki margir karlmenn, sem leggj-
ast á skurðarborðið án þess að láta
sér bregða“, sagði hann.
Ég hló að honum: „Satt mun það“,
sagði ég. „Karlmenn eru einungis
hetjur í augum kvenna sinna“.
Hann horfði á mig og sagði með al-
vöruþunga í röddinni: „Þú hefur öld-
ungis rétt að mæla. Við karlmenn er-
um hörmulega hégómlegir".
Ég hélt áfram að gera að gamni
mínu: „Ertu nú viss um það, að þið
standið okkur konunum á sporði í hé-
gómaskapnum ?“ sagði ég.
Þegar Dada kom, tók ég hann á
eintal og mælti: „Dada, það hefði
sjálfsagt orðið mér til góðs, ef ég
hefði farið að ráðum læknisins, sem
þú komst með, en því miður varð mér
það á, að þvo mér upp úr lyfinu
í stað baðvatnsins. Og síðan hefur
veiki mín stöðugt ágerzt og nú er svo
komið, að framkvæma verður upp-
skurð“.
„Maðurinn þinn vildi sjálfur ann-
ast læknisaðgerðir á augum þínum“,
svaraði Dada, „þess vegna hætti ég
að skipta mér af þessu“.
„Nei“, svaraði ég. „Ég hef í laumi
farið eftir öllum fyrirmælum þíns
læknis". Þannig laug ég. Þau örlög
eru okkur konum sköpuð, að við sífellt
erum neyddar til að Ijúga: sem mæð-
ur ljúgum við til að róa börn okkar,
og sem eiginkonur beitum við sömu
brögðum við feður barna okkar. Við
ÚTVARPSTÍÐINDI
315