Útvarpstíðindi - 09.03.1941, Blaðsíða 14

mennina með því að gefa öllum kost
á að sjá fegurstu listaverk liðinna
kynslóða og samtíðarinnar. Lista-
söfnin eru í senn sameiginlegur fjár-
sjóður allrar þjóðarinnar og heil-
brigð hvöt listamannanna um að
veí’ða þess umkomnir og verðugir, að
verk þeirra verði eign fólksins.
Þjóðfélag, sem óbeinlínis stuðlar
að því, að listin verði leiksoppur í
höndum duttlungafullrar tízku og
auglýsingabrasks og kaupmennsku-
hæfileika listamannanna sjálfra, er
ofurselt þeirri hættu, að málararnir
skapi tízkuglingur á stofuþil fá-
mennrar peningastéttar og óbrúan-
legt djúp myndist, — annars vegar
milli alþýðu og hins vegar tízkuþræla
með skildingsmark á handverki sínu.
Þess vegna er krafa listamanna og
krafa fólksins sú, að vér eignumst
listasöfn, þar sem öllum verði gefinn
jafn kostur á að sjá úrvalsmyndir
beztu málara fslands — að listin
verði ekki til eingöngu listarinnar
vegna — heldur vegna fólksins. —
Því að ísland á að vera menningar-
land“.
Rödd írá hlustanda.
Vér íslendingar erum á annað
hundrað þúsund að tölu. Þótt ekki sé
það ýkja stór hópur, finnst mér endi-
lega, að með lagi ætti að geta tekizt,
að finna í þeim hópi nægilega margt
fólk með sæmilega viðfelldna rödd til
þess að gegna þularstörfum í útvarp-
inu. Ekki virðist þó útvarpsráði
ganga vel að finna slíkan mann. —
Undanfarin kvöld hefur verið látinn
kyrja yfir okkur fréttir og annað út-
varpsefni maður, sem hefur ákaflega
óviðfelldinn málróm, bæði að mínum
dómi og allra þeirra, sem ég hef
heyrt minnast á upplestur hans. Ég
vil ekki með nokkru móti lasta mann-
inn, því að ég þekki hann ekki neitt.
Veit ekki einu sinni hvað hann heitir.
Ég ímynda mér, að þetta sé ágætis-
maður, líklega alveg afbragðsmaður
og vel hæfur til flestra starfa ann-
arra en að vera útvarpsþulur.
í einfeldni minni álykta ég, að
flestir eða allir útvarpshlustendur
séu þannig gerðir, að þeim falli bet-
ur að hlusta á þýðan og viðfelldinn
málróm, heldur en harkalegan og
grófan, eða á einhvern hátt óviðfelld-
inn. Útvarpsráð ætti að láta þennan
nýja mann í útvarpinu hætta að
gegna þulstörfum og fá til þess mann
með þægilegan málróm, einhvern á
borð við Þorstein Ö., sem menn eru
almennt harðánægðir með. Þetta er
sanngirniskrafa frá útvarpshlustend-
um, sem óforsvaranlegt er af útvarp-
inu að fullnægja ekki.
S. A. (Hlustandi á Akranesi) .
Takið undir!
Ég þakka fyrír þáttinn „Takið undir",
þessar ómenguðu gleðistundir,
það kemur jafnvel sorgmæddustu sál
í sólskinsskap, að hlusta á liann Pál.
Hann endurlífgar fólksins fornu dyggðir,
nú flæðir söngur yfir landsins byggðir,
nú er ei lengur aðeins hlustað á,
hver einasti nú taka lagið má.
Og söngurinn er sameiningaraflið.
með söng er hægra lífs að vinna taflið,
því söngur er í ætt við eilíft vor,
hann yngir mann og léttir erfið spor.
Sælt er að skapa sólarríkar stundir —
sómi er að æfa kórinn „Takið undir",
þó heyrt fái aðeins söngstjórinn og séð
sárafáa af þeim, sem raula með.
Með kærri kveðju.
Söngelsk kona.
Hver Eden hefur sitt skilningstré.
Neyðin kennir mönnum miklu oftar að
ljúga en að biðja.
318
ÚTVARPSTÍÐINDI