Útvarpstíðindi - 17.03.1941, Blaðsíða 12

ég, að það voru tvö öfl, sem háðu bar-
áttu hið innra með mér. Gleðin yfir
þeirri tilhugsun að vegna eiðsins, sem
eiginmaður minn hafði unnið, væri
honum ómögulegt að giftast annarri,
hafði fest djúpar rætur, og ég gat
ekki slitið þær upp. En hin nýja
gyðja, sem nú hafði einmitt tekið sér
öndvegissessinn í sjálfri mér, sagði:
„Vel gæti svo farið, að það væri
nauðsynlegt fyrir mann þinn að
rjúfa eið sinn og giftast annarri
konu“. En konan í mér sagði: „Hugs-
anlegt væri það, en eiður er alltaf
eiður, því verður ekki um þokað.
Gyðjan í mér sagði: „Það er ástæðu-
laust, að þú fagnir yfir því“. En kon-
an í mér svaraði enn: „Víst er það
rétt, sem þú segir, en hann hefur
unnið eiðinn“. Og þannig héldu þær
áfram að deila. Að lokum hleypti
gyðjan brúnum og þagði og skuggi
sárrar angistar settist að sál minni.
Eiginmaður minn var sem iðrandi
syndari og hann leyfði ekki að þjón-
ustufólkið ynni störf mín, hann vildi
annast þau öll sjálfur. I fyrstu var
mér það uppspretta ósegjanlegrar
gleði og hamingju, að þurfa að sækja
allt til hans, að vera honum algjör-
lega háð, jafnvel um allra lítilfjör-
legustu smámuni. Með þessu móti gat
ég líka bezt haldið honum í návist
minni, en síðan ég missti sjónina,
var þörfin á því að hafa hann hjá
mér margfalt meiri en áður. Mér
fannst ég ekki geta án hans verið
nokkra stund. Og vegna þess, að ég
gat ekki séð hann lengur, kröfðust
þau skilningarvit mín, sem heilbrigð
voru, meira en áður. Ég varð að
heyra til hans og vita hann hjá mér.
Þegar hann var burtu, var sem ég
svifi í lausu lofti og sú taug, sem
tengdi mig við heiminn, væri í sund-
ur.
Áður, þegar hann hafði komið seint
heim frá sjúkrahúsinu, hafði ég ver-
ið vön að opna gluggana í stofunni
minni og horfa niður eftir veginum.
Vegurinn var sú taug, sem tengdi
hans veröld við mína. Þegar ég missti
sjónina, hafði þessi taug verið slitin.
Og nú þráði ég hann með öllum lík-
ama mínum og sál minni. Brúin,
sem áður hafði sameinað okkur, var
brotin, og á milli okkar var hyldýpis
gjá, sem ekki varð komizt yfir. Þegar
hann vék frá mér, varð ég svo ein-
mana og yfirgefin og það eina, sem
ég gat, var að bíða þeirrar stundar,
er hann kæmi aftur.
En þessi stjórnlausa þrá mín eftir
'nærveru eiginmanns míns og það, að
ég skyldi þurfa að sækja allt til hans,
það gat ekki verið heillavænlegt til
lengdar. Eiginkona er í sjálfu sér
nógu þung byrði hverjum manni, og
þegar hún þar að auki er blind og
ósjálfbjarga, hlaut hún að verða ó-
bærileg. Ég strengdi þess heit, að ég
skyldi bera byrgðar mínar einsömul
og aldrei draga eiginmann minn nið-
ur í hyldýpi þess myrkurs, sem ég
hlaut að lifa í.
Á ótrúlega skömmum tíma hafði
ég komizt upp á lag með að inna af
hendi öll húsmóðurstörf mín, eins og
áður, þegar ég var sjáandi. Eins og
kunnugt er, verða hin heilbrigðu
skynfæri þeirra, sem missa sjónina,
miklu sterkari og nákvæmari en
þeirra, sem hafa fulla sjón. Þetta
kom mér að miklu haldi. Og ég held
jafnvel, að ég hafi innt störf mín
betur af hendi nú en áður, því að í
rauninni er því nú svo farið með
sjónina, að hún tvístrar okkur oft
meira en hún festir athygli okkar
við eitthvað ákveðið. Og fljótlega fór
það svo, að þegar augu mín gátu ekki
lengur séð, tóku hin skilningarvitin
að sér skyldustörf þeirra.
Þegar ég hafði öðlazt nægilega æf-
332
ÚTVARPSTÍÐINDI