Útvarpstíðindi - 21.04.1941, Blaðsíða 9

R. Tagore:
Blinda konan.
Það var í byrjun maímánaðar, að
þjónustustúlkan mín kom inn til mín
einn morguninn og spurði: „Hvað á
allur þessi viðbúnaður að þýða við
lendingarstaðinn niður við fljótið?
Iivert ætlar herrann?"
Ég þóttist vita, að eitthvað stæði
til, en ég sagði við stúlkuna: „Ég
veit það ekki“.
Stúlkan þorði ekki að spyrja frek-
ar. Hún andvarpaði og fór.
Bóndi minn kom inn til mín seint
um kvöldið.
„Ég þarf að vitja sjúklings, sem á
heima langt héðan. Ég kemst ekki
hjá því að leggja af stað snemma í
í fyrramálið, og ekki ólíklegt, að ég
verði fjarverandi í tvo, þrjá daga“.
Ég sté fram úr rúminu. Ég stað-
næmdist fyrir framan hann og
hrópaði hárri röddu: „Hvers vegna
segir þú mér ósatt?“
ar að halda götum sínum hreinum.
Götur Reykjavíkur eru oft viðbjóð-
ur. Hér hrækja menn á götur, kasta
þar bréfrusli og öllum óþverra, og
svo þyrlast allt með sandrokinu
framan í vit manna. Slíkt eru engir
mannabústaðir, þótt menn neyðist til
að hafast þar við ýmissa orsaka
vegna.
— Kemur næsta erindi yðar eitt-
hvað inn á þessi svið?
— Nei. Ég má'ekki flytja í hvert
skipti ávítunar- og skammaræður í
útvarpið. Slíkt er ekki hyggilegt.
Ég vil helzt ekkert segja um næsta
erindi mitt. Það lýtur helzt að þeim
lífsvenjum, sem skapa hinn sigursæla
mann. En það þykir mér skemmti-
legt umtalsefni. K. F.
Hann hafði ekki fullt vald yfir
rödd sinni, er hann svaraði: „Hvað
áttu við, hverju hef ég skrökvað að
þér?“
Ég sagði: „Þú ert að fara burt til
að halda brúðkaup".
Hann þagði við. Nokkur augnablik
var steinhljóð í herberginu. Svo rauf
ég þögnina:
„Svaraðu mér“, hrópaði ég. „Segðu
já“.
Eins og veikt bergmál greindi ég
svar hans „Já“.
Ég hrópaði: „Nei! Ég læt þér al-
drei líðast það. Ég skal frelsa þig
frá þessari miklu óhamingju, að þú
drýgir ekki þessa hræðilegu synd. —
Takizt mér það ekki, til hvers er ég
þá konan þín og til hvers hef ég þá
ákallað guð minn?“
Það var dauða hljótt í herberginu.
Ég lét mig hníga niður á gólfið og
vafði fætur hans örmum mínum.
„Hvað hef ég gert?“ spurði ég.
„Hvernig hef ég brugðist þér? Segðu
mér sannleikann. Hvers vegna óskar
þú annarrar konu?“
Hann svaraði: „Ég skal segia þér
sannleikann. Ég er hræddur við þig.
Það er engu likara en að sjónleysi
þitt loki þig innan virkisveggia. og
ég get ekki komist þangað inn. 1 mín-
um augum ert þú ekki lengur kona.
Ég ber lotningu fyrir þér eins og
guði mínum. Ég get ekki lifað með þér
mínu daglega lífi. Ég þarfnast konu
— venjulegrar konu — sem ég get
vandað um við og hælt og látið vel
að og skammast við“.
„Ó, rífðu hiartað út úr brjósti
mínu og skoðaðu það. Hvað er ég
annað en venjuleg kona. Ég er
sú hin sama og þegar þú gekkst að
eiga mig, ung kona, sem þarfnast
trúnaðar og þess, að fá að auðsýna
traust sitt og að elska“.
Ég man ekki orðrétt hvað ég sagði.
ÚTVARPSTÍÐINDI
401