Útvarpstíðindi - 28.04.1941, Blaðsíða 7

í RITSTJÓRNARSKRIFSTOFUNNI
VIÐTAL VIÐ
PORSTEIN
JÓSEFSSON
Þorsteinn Jósefsson er blaðamaður
hjá dagblaðinu Vísi. Hann er að
finna í skrifstofu sinni, þegar hann
er ekki einhversstaðar annarsstaðar!
Þegar ég ber að dyrum að þessu
sinni, er hann við. Og hér er ég kom-
inn með blýant og blað og fer þess
kurteislega á leit við minn heiðraða
collega, að ég fái að hripa niður ævi-
söguna hans. Og þó að það sé nú hin
persónulega skoðun Þorsteins, að
margt gætum við þarfara tekið okk-
ur fyrir hendur, veit hann, að við
blaðamenn þýðir ekki að mögla og
býður mér sæti.
— Þú ert Borgfirðingur.
— Já, og kominn af galdramönn-
um og öðru galdrahyski, þ. á. m.
Snorra á Húsafelli. Sjálfur er ég þó
ekkert göldróttur, segir Þorsteinn.
Um hið síðastnefnda þori ég und-
irritaður ekkert að fullyrða. Það má
nota galdra til fleira en ills, og Þor-
steinn þykir ótrúlega hagur á margt,
t. d. að gera hversdagsleikann að
glæstri fegurð á ljósmynd.
— En svo ertu af einni mestu
skáldaætt héraðsins. Af skáldum og
fræðimönnum hefur Borgarfjörður-
inn löngum verið ríkur.
— Stoltastur er ég af Þorsteini úr
Bæ. Hann var einn af gáfuðustu
mönnum, sem ég hef þekkt, en sér-
lundaður var hann, og samdi sig
hvorki að háttum né skapi almenn-
ings. Ég hef alltaf dáðst að sérvitr-
ingum og kenjafólki, og ég finn mig
í skyldleika við það.
— Eiginlega byrja nú.flestar ævi-
sögur á fæðingardeginum, skýt ég
inn í.
— Ég er fæddur 1907. Um afmæl-
isdaginn vil ég helzt ekki geta, þá
heimta kunningjarnir af manni
fyllirí, og því tími ég ekki.
— Og skólagangan?
— Því nær engin. í barnaskóla
hef ég aldrei komið, en ég var einn
vetur í Menntaskólanum og las þar
reyfara og landsyfirréttardóma. Nú
þykja mér þær bækur sízt betri en
kennslubækur, að undanskildu kann-
ske Kverinu.
— Er þér í nöp við Kverið?
— Það er átakanlegasta bók, sem
ég hef lesið — markaskrár ekki und-
anskildar. Það var Kverinu að kenna,
að ég gekk í berhögg við tíðaranda
umhverfis míns, og afsagði að láta
ferma mig.
— Því hlýturðu að sjá eftir.
— Sei, sei, nei. Ég er stoltur af
því. Að vísu sögðust heiðarlegir ná-
grannar mínir helzt ekki telja mig
til mannfélagsins upp frá því. En
það er yfirleitt félagsskapur, sem ég
kæri mig kollóttan um. Hins vegar
á það víst að heita svo, að ég tolli í
mannfélaginu ennþá, því að í kven-
félag hefi ég aldrei gengið.
— Og svo
— Á næstu árum gerðist ég
„íþróttaidjót", og hljóp á nærbuxun-
um út um móa og keldur, öllu heið-
arlegu fólki — og þá auðvitað sér í
lagi siðprúðu kvenfólki — til hugai'-
angurs og hrellinga.
— Hvenær fórstu svo að spekjast
og gerast ráðsettur?
— Ráðsettur hefi ég aldrei verið.
Og mér er í nöp við svoleiðis sinn-
að fólk. — Það næsta sögulega var
utanlandsför. Fyrst fór ég til Þýzka-
lands. Og þar var ég hundeltur af
ÚTVARPSTÍÐINDI
415