Útvarpstíðindi - 28.04.1941, Blaðsíða 14

Staka,
sem nýlega líirtist í Utvarpstíðindum,
er þar sögð vera eftir Jón Bergmann. Var
þetta haft eftir Karli Halldórssyni, sem
var honum vel kunnugur og hélt nýlega
um iiann útvarpserindi. En í „þingeysk-
um ijóðum" birtist sama vísan (þó með
örlitlum orðamun) eftir þórarin Sveins-
son bónda í Kílakoti á Kelduliverfi. Árni
Óla blaðamaður og Guðrún Kristjánsdótt-
ir frá Villingavatni, sem bæði liafa haft
náin kynni af þórarni norður þar,
fullyrða, að vísan sé eftir hann =— og
samkvæmt upplýsingum þeirra er hún
rétt þannig:
Örðugan ég átti gang
•yfir hraun og klungur.
Einatt lá mér fjall í fang
frá því ég var ungur.
k. r.
Fúskarar.
J tvo síðustu árganga- ÚtvarpstíiSinda hef
ég iiðru hvoru ritað um það ni. a. hvernig
mér félli í geð eitt og annað, sem flutt hef-
ur verið í útvarpinu. Jíg hef skrifáð undir
þesssar klausuv mínar fyrsta stafinn í nafni
mínu, og svo niun ég gera framvegis.
- 10g' vil taka það fram, að ástæðan til þess,
að ég' hef ekki skrifað undir fullu nafni, er
ekki sú, að ég hafi ekki viljað gangast við
þessum greinastúfum mínum. Eg hef aldrei
liaft það fyrir leyndarmál, að ég væri höf-
undur þeirra. Mér fannst litlu skipta livort
menn vissu nafn mitt eða ekki. J'Jg var að-
eins ein rödd úr liópi hlustenda og ég sagði
aðeins mitt álit, stundum studdist ég auk
þess við álit ýmissra annara. Menn áttu
ekki að dæmá um réttmæti dóma minna, eft-
ir því hvað ég héti, heldur hinu, livernig
þeir voru — og svo skal enn.
Við Islendingar erum einhver mesta
i'úskara þjóð í heimi. Við höfum aldrei
haft efni á því, að lifa inenningarlífi. Þó
höfum við veri'ð að fúska við það og náð
fur&anlegum árangri. —
FJest menningarafrek okkar hafa verið
unnin í hjáverkum. Hér eru flestir fúsk-
arar með takmarkaða.kunnáttu.
Eftir þessum forsendum verða dómend-
úr að dæma og dómendurnir að vera dæmd-
ir. Fúskarar dæma fúskara. Þetta leyfi ég
mér að taka fram í eitt skipti fyrir öll,
livað mér sjálfum viðkemur og lnínum dóm-
um. Með slíku hugarfari dæmi ég um menn
og^málefni — eftir viti og kunnáttu eða
kunnáttuleysi — og eftir þessu eiga dómar
mínir að metast. J. ú. V.
Um þrjá leiki.
„Sroluhúsið á Urðarheiði". Sagan í leik-
ritinu var falleg, en hún v»r alltof alvarleg
itil þess að „brandararnir“ sem framreiddir
voru í upphafi leiksins nytu sín. Ég var bú-
inn að missa allan áhuga fyrir leiknum, þeg-
ar hann allt í einu og óvænt reis með sög-
unni um elskendurna. Það va.r falleg saga,
iskáldleg, og óraunhref eins og fegurstu
þjóðsögurnar okkar. Indriði Waago lék vel
ssitt hlutverk. Það var í rauninni eini leik-
andinn, sen\ hafði hlutverk — uppliaf og
endir leiksins virtist búin til utan um ástar-
söguna — og þesSar umbúðir hefðu mátt
vera minni. Eg held að efnið hefði notið sín
betur í smásögu en leik, hefði þá vel átt við
nýjung Indriða Waage um samlestur. —
„Húmorinn“ var „gálgahúmor“ og þarna
átti engin gamansemi við-
Eg varð fyrir vonbrigðum með Shaw-leik-
inn „1 upphafi". Ekki mun það þó liafa
verið höfundinum að kenna. Leikendunum
tókst ekki að blá.sa lífi í þennan alvarlega og
vizkuþrungna leik. I aðalhlutverkið var ekki
heppilega valið. Frú Regina var ekki nógu
iirugg og sterk, og svo las hún sumt, sem
hún sagði, en lék það ekki. Jón Aðils var
þarna í essinu sínu, e. t. v. hefur hann
aldrci fengið hlutverk, sem honum hefur
tekist betur ineð. Þorsteinn og- Lánis hafa
oft „gert meiri lukku“.
Ekki fannst mér merkilegt leikritið „Forn-
ar ástir“ eftir þennan danska höfund, Ben-
zon. Margtuggin magasin-saga. Ekkert nýtt,
ekkert óvænt. — Það vildi til að maður
fékk Alfreð á eftir. Það var þó skemmtileg
„vitleysn", sem haiin hafði á boðstólum.
J.
Nýir áskrifendur fá yfirstand-
andi árg. fyrir 5,00 kr.
422
ÚTVARPSTÍÐINDI