Útvarpstíðindi - 10.05.1941, Page 10

Virðingarleysi.
pví miður verðum við að tilkynna að
eftirfarandi breyfingar liafa verið gerðar
á dagskránum: Samkvæmt drögunum,
sem við birtum í síðasta liefti, átti Árni
Óla blaðamaður að flyt.ja erindi miðv.d.
14. maí, um ísl. ævintýramann á Græn-
landi. í stað þess kemur erindi Ilelga
Hjörvar um ættarnöfn (sjá dagskrá). Á
síðustu stundu, þegar blaðið er fullsett,
er okkur tilkynnt, að ekki vcrði af flutn-
ingi á köflum úr „Vor ære og vor makt“.
í dagskrá, sem birt var í 27. hefti Útv.t.,
átti kvöld Skógræktai'félagsins að vera
30. apríl, en nú er það fyrirvaralaust, og
án þess að minnst sé á það einu orði í
útvarpinu, flutt á föstudagskvöldið 2. maí,
og útvarpssagan og erindi, sem átti að
vera það kvöld, flutt yfir á 30. apríl.
Með þessu er útvarpshlustendum úti á
landi sýnt óforsvaranlcgt virðingarleysi.
þetta má ekki koma fyrir oftar.
Um gagnrýni.
IUkisútvarpið íslenzka hefur nú starfað
í rúm 10 ár. Á þessu tímabili liefur stofn-
unin vaxið jafnt og þétt, fært út kvíarnar,
aukið og endurbætt starfsemi sína, og
sýnt það í orði og verki, að útvarpið á
ekki cinungis tilverurétt, heldur er það
einhver nytsamasta stofnun, sem þjóðin
hefur eignazt til þessa. Margt hefur þó á
móti hlásið þéssi fyrstu tíu ár. Forystu-
mönnum útvarpsins hefur veriíi fundið
eitt og annað til foráttu, pólitískur styr
og dægurþras staðið stundum um stofn-
unina, gagnrýni, oft hörð og óvægin,
steðjað að, fjárhagur tíðum verið þröngui'.
Árabil þetta hefur því á margan hátt
verið reynsluskóli fyrir forystu og aðal-
starfsmcnn útv'arpsins.
Gagnrýni er réttmæt og nauðsynleg á
öllum sviðum. En það verður að gera þá
kröfu, að hún sé heiðarleg og á rökum
reist. í allri heiðarlegri gagnrýni eru tvö
eða fleiri sjónarmið dregin fram, og því
aðeins er mark takandi á aðfinnslum, að
jafnframt sé viðurkennt það, sem vel er
gert,_
])ví miður hefur marga íslenzka gagn-
rýnendur Jii'ostið manndóm til þcss að
leiða þcssi tvö sjónarmið í ljós. Ég skal
til dæmis nefna bókmenntagagnrýnina.
Menn hafa oft verið svo ákafir að lofa
eitt en lasta annað, að þcir hinir sömu
liafa fyrirgert réttinum að kallazt skyn-
bærir menn á það, sem þeir ræða um
eða rita.
Guðm. Friðjónsson gat þess einhverju
sinni í ritgerð, liversu ójöfn væri aðstaða
ritdómarans annarsvegar og rithöfundar-
ins hinsvegar. Rithöfundurinn vinnur aö
bók sinni mánuðum og jafnvel árum
saman, en dómarinn tekur bókina í kvöld,
les liana fram á nótt og skrifar um liana
í'itdóm á morgun. Jlómurinn gctur haft
örlagarík áhrif fyrir höfundinn, en rit-
dómarinn er ábyrgðarlaus alla jafna.
Svo er þessu varið um alla gagnrýni;
hún er örlagaríkust fyrir þann, er fyrir
henni vcrður, — en ætti, cf rétt er stefnt,
að vera úhrifarík fyrir báða aðila.
Gagnrýnin á útvarpið hefur oft verið
á í'ökum reist, og útvarpsstarfsemin li >fur
pnmm saman breyzt og teknar hafa vei'ið
ti? greina bendingar, sem komið hafa
fram í gagnrýninni. Hinu ber ekki að
neita, að oft eru órökstuddir dómar
i vcðnir upp i augnabliks óánægju. Fer
venjulega svo, að raddir þeirra óánægðu
og sífrunarsömu eru húværari en hinna,
scm taka því með þökkum, scm gott er,
en láta annað sigla sinn sjó út í gleymsk-
unnar haf.
Mér þykir einsætt, að mestur hluti
gagnrýninnar á útvarpið stafi af áhuga
fyrii’ útvarpsstarfseminni í heild, og sé
viðurkenning á því, að þarna sé um
merkilega stofnun að ræða. Enda cr það
svo. Og þrátt fyrir allt finnst fólki, að
einn licimamaðurinn sé ekki viðstaddur,
434
ÚTVARPSTÍÐINDI