Útvarpstíðindi - 10.05.1941, Side 11

ef tækið í horninu þegir. Sjómaður á haf-
inu, bóndinn í dalabænum og borgarbú-
inn fá í sömu andránni boðskap útvarps-
ins. Mikill hluti þjóðarinnar hugsar því
á sama kvöldi um sama málefni. Útvarp-
ið hefur hið einstaka tækifæri að vekja
hópshugsanir, þjóðarhugsanir, — þjóðar-
samstillingu, þegar bezt lætur.
Ég held, að það sé engum hollt, að kæfa
niður gagnrýni. Gagnrýni er frelsi. En
það á ekki heldur að láta hana eins og
vind um eyrun þjóta.
Margur hefur huggað sig við þessa
vísu:
þótt heimur spjalli margt um mig
og mínum halli sóma,
ég læt falla um sjálfa sig
svoddan palladóma.
En það er skammgóður vennir stund-
um. Sé gagnrýnin heilbrigð, verður að
taka hana til greina fyrr eða síðar. Is-
lenzka kirkjan hefur ekki farið varhluta
af gagnrýni, og hún er gott dæmi þess,
hvernig taka ber slíkum hlutum. þegar
ágætir mcnn, svo sem Matthías Jochums-
son, þorsteinn Erlingsson, Einar H. Kvar-
an o. fl. höfðu sligað svo sumar erfi-
kenningar kirkjunnar, að þær voru ekki
rólfærar lengur, tók kirkjan það lieilla-
ráð, að loka helvíti fyrir fullt og allt.
Fyrir þá skynsamlegu afstöðu eigum við
nú frjálslyndari kirkju en flostar aðrar
þjóðir, eftir því sem fróðir menn telja.
Útvarpstíðindum berast daglega bréf og
raddir frá hlustendum, snertandi útvarp-
ið. Mun blaðið halda áfram að vera vett-
vangur fyrir rökræður, fróðleik, gagn-
rýni og álit manna um þessi mál. Og þar
sem blaðið er tengiliður milli útvarpsins
og hlustenda, vill það benda á, að eitt
hið nauðsynlegasta fyrir hlustendur er
að læra að meta það, sem vel er gert. Á
hinn bóginn ber útvarpinu að stefna að
því að vera opið og frjálst, og láta sér
ekkert óviðkomandi. ])á á það að geta
verið síungt, og að því ber að keppa.
G. M. M.
í ÞJÓNUSTU ÆÐRI MÁTTARVALDA
eftir LEOH DENIS. SÉRA JÓN AUÐUNS
íslenzkaðit H.f. Leiffur gaf út.
Bókin fjallar um líf Jóhönnu frá Arc.
í lok hundraðárastríðsins bjargaði hún
Frakklandi úr höndum Englendinga.
Jóhanna var frönsk bóndadóttir úr
Lotringenhéraðinu og gætti þar sauða
og vann sveitavinnu, unz hún var 17 ára,
og kunni þá livorki að lesa né skrifa. En
það var þá, sem enski herinn liélt sigri
hrósandi yfir Frakkland og sat um borg-
ina Orleans. En gætu þeir tekið hana
varð Frakklandi ekki bjargað. þjóðin var
sundruð og lömuð. JJá rís þessi fátæka,
ómenntaða stúlka upp og gengur fyrir
liðinu, en hermennirnir fylltust guðmóði,
því að þeir trúðu því, eins og hún sjálf,
að liún væri send af guði til að bjarga
Frakklandi. þetta var árið 1429. Síðan
kemur sá kafli sögunnar, sem ófegri er:
Jóhanna er tekin til fanga af Burgund-
um, er hún ætlar að bjarga Campiégne
frá því að lenda í höndum þeirra. Burg-
undar seldu hana á vald Englendingum,
en Karl 7., sem hún hafði látið krýna í
Reims, eftir að Orleans var borgið,
gerði ekkert til að bjarga henni.. Loka-
þátturinn er hryllilegur. þetta einfalda,
sterka og djarfa sannleikselskandi barn
verður nú að þola hina ömurlegustu
meðferð, og er að lokum brennt á báli
fyrir villutrú og galdra, árið 1431. þegar
Jóhanna lét líf sitt á bálinu í Rouen, sátu
kirkjunnar menn í sætum sínum og
horfðu á með velþóknun.
Höfundur bókarinnar og þýðandi eru
spiritistar, og líf þessarar stúlku og ævi-
starf er skýrt samkvæmt þeirra kenning-
um. Andatrúarmönnum mun þetta kær-
komin bók fyrir þær sakir, en öllum góð
og fróðleg bók, þótt þeir frelsist ekki.
J. ú. V.
ÚTVARPSTÍÐINDI
435