Útvarpstíðindi - 12.12.1941, Blaðsíða 23

SAGA FRÁ KÍNA
Eftir Pearl S. Buck_.
Bóndinn Leu sat í dyrum húss síns.
Lað var góðviðriskvöld síðla í febrúar-
mánuði. Holdgrannur líkami hans
skynjaði komu vorsins. Sjálfum myndi
honum hafa reynzt ókleift að gera grein
fyrir því, hvernig honum væri unnt að
skynja, að gróðurtíminn nálgaðist. En
á umliðnum árum hefði það verið hon-
um auðvelt. Þá hefði hann getað bent
á víðitrén, er uxu umhverfis húsið, og
sýnt brumknappana, er óðum sprungu
út. En nú voru öll trén á braut. Hann
hafði höggvið þau öll um veturinn, þeg-
ar búið var bjargarlaust, og selt þau.
Hann hefði líka getað bent á brum-
knappa ferskjutrjánna, sem faðir hans
hafði gróðursett á sínum tíma og ár-
lega báru margfaldan ávöxt. Þau voru
einnig á braut. En fyrst og fremst hefði
hann þó getað bent á hveitiakra sína.
Það var venja hans, að sá hveiti á
vetrum, þegar hrísgrjónin urðu ekki
ræktuð. En þegar langt var liðið á vor-
Kom þar Hjörvar hinn peni og prúði
hœ, faddirí, etc.
á kvennafari með Konungsbrúði
hæ, faddirí, etc.
Amors listir lærði sá
Lavransdóttur og Undset hjá,
hæ, faddirí, etc.
í útvarpið gekk Árni í Múla
hæ, faddirí, etc.
Skrambi hefur hann skæðan túla,
hæ, faddirí, etc.
1 pólitík er prýði sönn
að ,.personality number one“,
hæ. faddirí, etc.
rjólx.
ið og sumra tók, gróðursetti hann hin
ágætu hrísgrjón sín, er veittu honum
ríkulega uppskeru. En í ár voru akrar
hans ósáðir. Flóðið mikla hafði valdið
því, að nú voru þar engin hveitifræ.
Jarðvegurinn var sem í sárum og minnti
helzt á gljúpan, rakan leir.
Ef allt hefði farið að venjulegum
hætti og uxi og plógur verið fyrir hendi,
hefði hann plægt akur sinn í dag. Slík
hafði verið venja hans á liðnum árum.
Hann þráði innilega, að plægja jarð-
veginn og breyta honum í akur að nýju,
enda þótt hann skorti frækorn til þess
að sá. En hann átti engan uxa. — Ef
hohum hefði verið tjáð, að hann myndi
leggja sér til munns uxann, sem hafði
dregið plóginn og þreskilinn árum sam-
an, hefði hann álitið slíkan boðskap
heimskulega fjarstæðu. Þó var það ein-
mitt þetta, sem han hafði gert. Hann
hafði etið uxann sinn. Hann og kona
hans, foreldrar hans og börn höfðu öll
neytt uxans í sameiningu.
En vissulega hafði ekki verið um
aðrar leiðir að ræða á hinum myrka
vetrardegi. Allar birgðir höfðu verið
þrotnar. Hann hafði höggvið trén og
selt þau, þegar neyðin herjaði heimilið.
Það eina, sem þau áttu, var þakið yfir
höfuðið og fötin, sem þau klæddust í.
Sízt gat það talizt skynsamlegt, að selja
fötin, til þess að afla sér matar. Auk
þessa svalt uxinn einnig. Allt haglendi
var undir vatni. Það varð jafnvel að
fara langt inn í land, til þess að hægt
væri að ná í gras til eldneytis. Ekki
ÚTVARPSTÍÐINDI
135