Útvarpstíðindi - 12.12.1941, Side 31
lofi. En Ííklega er það mest vegna þess, aéi menn
hafa ekki að fullu gert sér það ljóst, hver aðall
þeirra er. Flest skáld okkar, líka ljóðskáldin, eru
fyrst og fremst sjáendur. Þau hafa aðeins mis-
munandi næmt auga. En Guðfinna er fyrst og
fremst heyrandi. Það er aðall hennar sem skálds,
hve hlustnæm hún er. Fyrsta kvæði hennar, sem
eftirtekt vakti, er kvæðið Hófatak. Ég hef
hvergi séð eða heyrt gerða grein fyrir því, hvað
sérstaklega snart menn í því kvæði, en eg hygg,
að það hafi verið, hve kvæðið lýsti góðri heyrn,
og hve vel það túlkaði það, sem skáldið heyrði.
Það var líka léttara til skilnings að þessu leyti en
flest önnur kvæði Guðfinnu, það segir svo skýrt
til um efni sitt. Það hefst umsvifalaust með
þessum orðum:
Fáksins dunandi hófahljóð
á hrynjandi guðlegs máls.
og endar á þenna veg:
Sem höfugur niður um hljóða jörð
hófaslátturinn fer.
En ef til vill er heyrn Guðfinnu þó allra næm-
ust í heiðakyrrðinni ofan við gamla bæinn henn-
ar á Hömrum:
Þei, þei, þei, þei. Hefur þögnin mál?
I þeim röddum skiptast spurn og svör.
Frá heiðabrjóstinu líða ljóð,
sem lögð eru á ilmblæsins fögru vör,
og blóðbergsins eldheita anganstef
berst ómhreint að drottins fótaskör.
en hæversk og kyrrlát kaldavermsl
sín kliðmæli hefja, fagurstreym.
Guðfinna vill lýsa því, sem ,,á að syngjast,
en ekkert mál á orð til að tákna rétt“. Og hún
hefur svo að furðu gegnir orð til að tákna það
rétt.
Arnór Sigurjónsson.
Vor sólskinaár, ljóð eftir Kjartan Gísla-
son jrá Mosfelli. Reykjavík 1941. Bóka-
útgáfa Jens Guðbjörnssonar.
Kjartan J. Gíslason las kvæði á Ijóðskálda-
kvöldinu sl. vetur og vakti almenna athygli fyrir
léttan og hnittinn tón. Hann var reyndar áður
kunnur af tveimur ljóðabókum, en með þessari
bók mun hann ná verðugri hylli ljóðaunnenda.
j UM TÚNLIST j
Karlakórinn ,,Fóstbrœður" söng 1. desember
s. 1. lög úr 25 ára afmælis-söngskrá sinni.
Fyrst sungu þeir ,,Fóstbræðrasyrpu“, er Emil
Thoroddsen hafði raddsett og gefið kórnum í
afmælisgjöf. 1 syrpunni eru 8 af þekktustu ís-
lenzkum þjóðlögum, og eru þau gamalkunn frá
fyrri söngskrám kórsins. Þriðja lagið í syrpunni,
,,Eg veit eina baugalínu“, var tekið öðrum tök-
um en venja er til. Fyrri hluti lagsins var sung-
inn sterkt, og er það andstætt því venjulega.
Lagið hefði verið betur sungið allt veikt.
Gunnar Möller annaðist undirleik við syrp-
una, og fórst honum það vel úr hendi.
Auk syrpunnar sungu þeir fjögur Norðurlanda-
lög, og loks lag Sigfúsar Einarssonar ,,Þú álfu
vorrar yngsta land“.
Söngur ,,Fóstbræðra“ er mjög vandaður. Styrk-
leikabreytingar nákvæmar og samstilling ágæt
— miklu betri en ætla mætti eftir söng þeirra í
útvarpið. Kórinn ræður yfir miklum þrótti, en
notar hann hóflega.
MiÓvikudagskvöldiÓ 3. desember kváðu þeir
Júlíus Geirmundsson og Jón Lárusson úr Núma-
rímum og Göngu-Hrólfsrímum.
Rímnakveðskapur heyrist sjaldan nú orðið,
enda fækkar þeim óðum, sem hafa gaman af
rímum. Margir eru þeirrar skoðunar, að ekki ætti
að kveða rímur í útvarpið, vegna þess að útlend-
ingar kunni ekki að meta þær, og álíti þær villi-
mannasöng. Þetta er nú heldur ótrúlegt, enda
ástæðulaust að taka mark á því. Oft heyrist svip-
aður þjóðlegur söngur frá erlendum útvarpsstöðv-
um, t. d. frá Marokkó, og engum dettur í hug
að kalla það villimannasöng.
Þeir Júlíus og Jón eru báðir góðir kvæðamenn
og halda furðuvel tónhæðinni — en mikið má
þrek þeirra vera, ef þeir endast til að kveða
langar rímur í lotu með slíkri raddbeitingu.
3./12. 1941.
P. K. P.
hAÐ VAR Á HÓTEL BORG. Tveir menn,
Islendingur og Breti, komu jafn snemma að
borði stúlku einnar og buðu lienni f dans. Hún
tók boði útlendingsins, en vék þessum orðum
að íslendingnum, sem hún þekkti: ,,Ég fékk að
sitja fyrir strfð, nú getur þú setið".
ÚTVARPSTÍÐINDI
143