Útvarpstíðindi - 02.06.1947, Síða 18

234
ÚTVARPSTlÐINDI
að vænta af þeim, sem eru taldir vond-
ir?“
Andmœli. Hér lætur Þ. M. gamminn
geysa. Ekki verður það talið skáldum og
rithöfundum til syndar þó að þeir taki
einstök söguefni úr ritum okkar til með-
ferðar, og hvorki er hægt að áfellast
Brekkan eða Kiljan. Má segja, að Drotn-
ingarkyn Brekkans sé hið mesta lista-
verk, og víst bezta bók Brekkans. Þjóst-
ólfur Njálu mun aldrei tapa svip sínum.
En er ekki hægt að finna skýringu við
viðhorfum allra manna? Allir hafa l)rot-
ið heilann ura æviviðhorf Þjóstólfs. —
Brekkan hefur komið meö sina skýringu.
Húji gefur okkur samúð með manninum,
þó að við týnum ekki viðbjóði okkar
á illræðisverkum lians. V.S.V.
I
MISVITURT.
Þ. M. heldur svo áfram: „Yfirleitt hef-
ur mér í vetur þótt útvarpið misviturt,
eins og Hallgerður sagði um Njál. Raun-
ar ætti ég heldur að segja „misgott“, en
alltaf jafnviturt. — Nú þykja mér tón-
leikarnir langtum betri en áður, að lík-
indum síðan ég lærði að hlusta, og er ég
þó ekki með öllu ólærður. lin ég hefði
haldið það betra til frekari eftirtektar, að
þeir væru auglýstir á fjölskrúðugra máli
en verið hefur, t. d. sunnudaginn 18.
maf kl. 20.20.
„Samleikur á selló
og pianó
Þórhallur Árnason, og þá
fáið þið að heyra í Fritz Weischappel
sónata í g moll eftir Handel“.
SAKNAÐ MANNA.
„Það er nú svo raeð útvarpið, að margt
af minum úkjósanlegustu ma'rðurum cru
nú dottnir í dúnalogn, og margir svo, að
ég get ekki vel áttað mig á því hvort
nokkuð hefur komið í staðinn, t. d. Matt-
hías Jónasson. — Hann flutti heimsins
inesta mál, sem ætti að ræðast í liverri
viku ár eftir ár. Það á erindi til allra, en
því sló niður í sérhagsmunaþrumuveðr-
um útvarpsins. Þá er líka mikill heyrn-
arsviptir að sumum mönnum. Þó að hlut-
nefna doktor Einar 61. Sveinsson og
verkunum séu gerð skil, mætti þar til
Gunnar Benediktsson ásamt fleirum. En
að sjálfsögðu eru margir góðir komnir í
staðinn, sem hægt verður að sjá eftir
síðar“.
SPURNINGAR OG SVÖR.
„Þátturinn „Spurningar og svör —“
féll niður uin langt skeið, kom þó aftur,
en ekki á vegum Bjarnar. Mér virðist
Bjarni brosa til hægri, eins og sagt var
um Jónas okkar áfiur fyrr. Mér þykir
þátturinn alltaf skemmtilegur, þegar ekki
er viðhafður sá bjarnargreiði, að skjóta
sér undan svörum. Nú lifum við í skoð-
un (ekki trú), og viljum vita livað rétt
er; ekki hvað Pétur eða Páli hafa skrif-
að, og því síður sækjum við um að skrifa
rangt“.
RABB VIÐ HLUSTENDUR.
„Þá er það „Rabb vlð hlustendur!"
Um þann dagskrárliðinn fór eins og um
Adam forðum tíð. Hann var ekki lengi í
Paradís. Það var bezti gamanþátturinn
meðan hans naut við. En starfsfólkið
þoldi ekki snuprur hlustendanna og vildi
láta þá þegja eins og verið hafði. Þátt-
inn hef ég ekki heyrt síðan Andrés
Björnsson lak með hann niður í ræðu-
stólinn.
I.JÓÐAÞÆTTIRNIR.
„Þá eru það ljóðaþættirnir. Þeir byrja
flestir á Jónasi Hallgrímssyni og enda á
Jónasi Hallgrímssyni. Það lýsir vægast
sagt liróttleysi liðsins að vera svo háð
einu nafni. Þar sem ekki er þá um lak-
ari hliðstæður að ræða en frænda „Jón-
asar“ Hallgrím Péliysson og sjálfan
Matthías Jochumsson. Raunar er það
landsmet hjá útvarpinu, sem fáa oraði
fyrir, að geta látið Matthías hverfa, að
undanskyldu þessu eina staðbundna er-
indi — þjóðsöngnum“.
MÚSIK OG FLEIRA.
AnœgSur skrifar: „Það eru nokkrir
liðir dagskrárinnar, sem ég ætla að tala
um. Fyrst eru það leikritin. Þau hafa
nú flest verið góð, en fleiri finnst mér
nú að gamanleikritin mættu vera. Væri
gott að fá nokkur með þeim Friðfinni