Útvarpstíðindi - 26.01.1948, Blaðsíða 14

38
ÚT V ARPSTÍÐINDI
■ - z.' > L. r\ SSS.
==-=—-—1 —-
V.S.V.
Silgt um gullinn sæ ....
Sögukaíli úr óprentaðri sögu - „SKUGGAHVERFI“
SVART SKIP er að hverfa um gullinn
sjó. — Fannhvítur jökullinn hvílir við
bláan, rokkinn himinn. Esjan er fjólu-
blá, merluð blámóðu. — Það er logn og
kyrrð. Sólarlagið færir náttúruna í há-
tíðaskrúða. Sjórinn er eins og skyggt
gler, bylgjurnar ávalar og þungar, lág-
ar — og líða hægt.
Þrír ungir menn standa á hafnar-
hausnum og gullnum bjarma sólarlagsins
slær á andlit þeirra. Þeír híma þögulir
við grindurnar umhverfis vitann, og það
er bið í fasi þeirra. Þeir eru ólíkir í vexti,
en það er kyrrð yfir þeim. Ef til vill hef-
yr kvöldið, þetta silkimjúka sumarkvöld
í sólarlagi við Reykjavík, gert þá meira
og viðkvæma, strokið af þeim hark lið-
ins dags, fært þá úr gráum flíkum
dökkrar borgarinnar, sem hvílir að baki
þeitrra, þögul og kyrrlát.
Haraldurr Guðmannsson er hár og
þrekinn, axlirnar beinar eins og strik.
Andlitið er stórt og mikið, dökkt og
hart, ennið breitt, augnabrúnir svartar
og ná saman, hárið svart. Augun eru
dökk og myrk, en við og við bregður
fyrir í þeim hlýju bliki — og þá gr eins
og mjúkur straumur fari um andlits-
drættina. Hann styður höndunum á
grindurnar, aðra kreppir hann, en hinni
strýkur hann döggina af járninu, en
döggin er hlý og mjúk. Hann er kyrr
og hugsi. Það er eins og hann horfi
langt út í rökkvaðan fjarskan.
Friðrik Jónsson er hár og grannur,
dökkhærður, með mikil kollvik og svart-
brýndur. Andlitið er slétt og svipurinn
hreinn, en hakan er veikluleg og varirnar
þunnar og á sííelldri hreyfingu. Augun
eru dimmblá og flögrandi. Hann styður
olnbogunum á grindurnar og hvílir höku
í löngum og mjóum höndurh. Við og við
ræskir hann sig, eins og það sé kökkur
í hálsi hans og snýtir þurru, snöggt og
lágt án þess að hreyfa sig.
Stígur Stígsson er grannur og lágur,
lítill maður. Andlitið er bjart óg opið
og drættir þess skipta um blæ í sífellu.
Hann hefur ljóst, liðað hár, hreint og
hátt enni. Hakan skagar nokkuð fram
og festa er í mannsvipnum. Hann er
ókyrrastur þeirra félaga, hangir stund-
um ólánlega á grindunum, klifrar upp á
þær, stígur niður, snýr sér við — og
það er bros um varir hans. En þrátt fyr-
ir örar og snöggar hreyfingar er enginn
óróleiki yfir honum, aðeins gleði og
fögnuður yfir því að vera til þetta
kvöld.
„Jæja, nú er hann að hverfa", segir
Friðrik Jónsson. „Það er komið út úr
blóðsjónum og er orðio eins og svartur
depill. Skyldum við nokkurn tíma sjá
hann framar?“ Friðrik hefur stigið öðr-
um fæti í neðsta rimann. Hann hvílir
enn höku í lófum og horfir út til hafs-
brúnar, þar sem svarta skipið er að líða
burt út í dökkann blámann.
„Það er að fara með fisk til Spánar
og ætlar svo að sækja þangað salt.
Frissi var hugaður að leggja út í þetta.