Útvarpstíðindi - 05.04.1948, Blaðsíða 16
136
ÚT V ARPSTÍÐINDT
Tóntöfrar
5AGA EFTIR 5IGURÐ B. GRDNDAL
I.
FUGLARNIR hafa ekkert sungið,
það sem af er dagsins. Ég hefi að
minnsta kosti ekkert heyrt til þeirra!
En sú undursamlega kyrrð, og
ofsalegi hiti. Þarna liggja kettling-
arnir mínir, littlu agnirnar, niar-
flatir og teygja úr löppunum. Nú
hafa þeir leikið sig dauðþreytta —
það gljáir á þriflega skrokkana!
Það er ekki frítt við, að hitinn
hafi undarleg áhrif á mig. Mér bregst
það ekki, að eitthvað dulrænt kemur
fyrir mig, sálrænt atvik, því ég er
næstum því lamaður af hitanum. Og
kyrrðin er óviðkunnanleg, og það er
geigur í mér við henni.
Ég fer og leik mér að kettlingun-
um mínum. Ég leggst niður og slít
upp puntstrá, sem ég ætla að kitla
þá með. Svona já, litlu angarnir. Nei
ekki dugar þetta, þeir verða svo ofsa-
lega kátir — þrátt fyrir hitann —
að þeir hlaupa upp á brjóst mitt og
framan í mig, heimskingjarnir —
þeir klóra mig.
Ég stend upp, en þá hanga þeir í
mér. Annar á öxlinni, en hinn í ann
ari buxnaskálminni. Ég hristi þá af
mér. Burt með ykkur, kisi!
Strax fékk ég samviskubit, því
legar ræöur frá guðshúsum höfuðstaSar-
ins. Utvarpsmcssurnar eru því án efa
ómetanlcgur menningarþáttur. MeS þeirri
fullvissu vil ég ljúka þessum línum og
þakka allt, sem útvarpiS hefir vel gjört —
jafnt á hátíSum sem hversdagslega."
hræðslan er svo augljós í svip þeirra
— en svona er ég!
Ég geng spölkorn frá þeim, og
leggst aftur niður. Grasið bærist
ekki, því ég tel það ekki, þó einstaka
strá svigni, þegar fiðrildi sezt á það!
Ég sný mér við og leggst á grúfu
og horfi niður í mosann og lyngið.
Það er kvikt af lífi, sægur lítilla skor-
dýra er á ferli fram og aftur.
Ég tek strax eftir stórri könguló,
sem fer hratt yfir, ég velti mér á
hliðina, til þess að fylgja henni eftir
með augunum, og þá kem ég auga
á Smárablómið. Ég velti mér að því,
þau eru þar nokkur, anda djúpt að
mér — drekk angan þeirra! Ég dreg
andann þungt að mér, hvað eftir ann-
að. Svo rís ég upp, og slít upp stærsta
blómið, ber það að vitum mér, og
fram á varir mínar koma orðin —
angan lífsins. —
Um leið og þessi orð koma fram
á varir mér, hljómaði stef fyrir eyr-
um mínum. Ég þekki þegar hljóm-
brotið, það er úr sjöundu hljómkviðu
Beethovens, ég raula stefið og rölti
svo spölkorn, eins og í leiðslu!
Ég hefi labbað drjúgan spöl, og er
kominn niður undir mýrarfláka, þar
eru fífubreiður svo mjallhvítar og
bærast ekki. Ég leggst niður og slít
upp stóra fífu, og set hana í hnappa-
gatið hjá smárablóminu — lít svo
yfir fífubreiðuna silkimjúka — þá
sýgur á mig höfgi. Ég man eftir
undursamlegri kyrrð — og í vitund