Útvarpstíðindi - 05.04.1948, Blaðsíða 19

tJTVARPSTlÐINDI
139
hildi. Þetta samband, sem er á milli
okkar, verður mér torskilið, og öll
framkoma hennar gagnvart mér er
mér ráðgáta. Líklega þekki ég hana
ekki nógu vel? —
— Er það nú staður, sem maður
er á, ekki svo mikið sem róðrarbátur
er hér til, heyri ég að sagt er uppi
yfir mér. Ég þekki röddina, það er
Brynhildur.
— Er mótorbáturinn nú ekki not-
andi?
— Það er meira gaman að róa!
Nei, mótorbátar eru leiðinlegir, ann-
aðhvort árar eða segl. Annað er ekk-
ert sport.
Hún sezt niður hjá mér. í mínum
eigin augum er Brynhildur falleg
stúlka. Augun gáfuleg og ögn glettn-
isleg, allur yfirsvipurinn bjartur og
heillandi.
— Maður gæti haldið, að þú værir
uppalin við sjó, Brynhildur, fyrst þú
vilt róa.
— Nei, ég er uppalin norður við
Mývatn, og ég hefi oft róið á vatninu.
En svo hefi ég líka siglt á glerhál-
um ís.
— Svo þú hefur þá átt skauta-
segl?
— Já, einmitt, og það er reglulega
skemmtilegt að sigla á skautum.
— Já, einmitt. Ekki hefur mig
grunað það.
Því þá? Hefi ég kannske ekki það
útlit að geta siglt á skautum?
— Þú lítur svona í og með vel út.'
— í og með! Hvað er nú það?
— Það er, að ytra útlit þitt sé
töfrandi.
— Einmitt! En hvað um það
innra. Sérðu það líka?
— Ef til vill. Augun og svipbrigð-
in eru spegill sálarinnar, geðbrigð-
anna og hugans.
— Og hjartans, bætir Brynhildur
við og hlær.
Fyrir nokkrum árum sat ég hér
oft áður, og hlustaði hugfanginn á
svanasönginn, niður á vatnsósunum.
Þá horfði ég á svanina synda fallega,
og hverfa úr augsýn, eins og hvíta
sólskinsbletti. Nú eigi ég aðeins dökk-
an díl úti í fjarskanum. Ég fylgist
með honum í því að hann nálgast.
Brynhildur hefur lagzt á bakið, og
breitt rauðan silkiklút yfir andlitið.
Hún liggur hreyfingarlaus og kurt-
eislega. Ég sit og stari út yfir vatns-
flötinn, silfraðan og gáraðan. Úti í
blámóðunni stækkar depillinn. Nú
heyri ég skvampið í árunum, þegar
þær spæna yfirborð vatnsins.
Nú flýgur setuliðsflugvél yfir, og
hún fer ekki síður glannalega, heldur
en hin í morgun. Þessi virðist steypa
sér ofan af f jallsbrúninni og yfir bæ-
inn, sem stendur undir fjallshlíðinni.
Hún hverfur sjónum. Eftir nokkur
augnablik sé ég reykjasúlu stíga til
lofts.
Brynhildur trúði mér ekki, þegar
ég sagði henni, að flugvélin hefði
hrapað. Ég þreif í handlegg hennar.
Þá reis hún upp. Þegar hún sá reykj-
arsúluna stíga til himins andvarpaði
hún, greip höndum um brjóst sér og
ásakaði mig.
— Og þú situr hérna, og horfir
á þetta?
— Já, hvað annað? svara ég.
— Jæja, það er kannske réttast,
segir hún og hallar sér aftur út af.
Ég veit ekki hvort hún sefur, en
hún byltir sér á hliðina, og snýr and-
litinu að mér. Varirnar eru saman-