Útvarpstíðindi - 09.08.1948, Blaðsíða 12

276
ÚTVARPSTÍÐINDI
GESTAKOMA
Smdsaga eftir Guðrúnu Jónsdóttur frá Prestsbakka
ÞAÐ HEYRIST HÓFASLÁTTUR
niðri á melunum. Telpan lítur upp
frá leiknum og rýnir út í kveldrökkr-
ið. Hestarnir færast nær, maður og
kona koma ríðandi heim að túninu.
Hún flýtir sér að opna hliðið og stend-
ur síðan kyrr og bíður. Þau ríða inn
fyrir hliðið. Konan lítur ekki við, en
maðurinn kastar vingjarnlega kveðju
á telpuna. Svo ríða þau heim trað-
irnar. Telpan lætur hornin sín eiga
sig og röltir á eftir.
Þau eru komin heim að bænum
þegar hún nær þeim, og standa heima
á hlaðinu hjá hestunum sínum og tala
við húsmóðurina. Þeim er boðið að
vera í nótt, því það er orðið fram-
orðið, og þau þiggja boðið. Svo er
sprett af hestunum, og telpan teymir
þá út fyrir tún og heftir þá þar. Það
er orðið nærri aldimmt, svo hún á
bágt með að varast steina í götunni,
þótt hún þekki þá eins og hendurnar
á sér.
Gestirnir sitja inni í baðstofu þeg-
ar hún kemur heim, og það er matur
á borðum. Hún fer sjálf fram í eld-
hús og borðar kveldmatinn sinn þar,
þvær sér lauslega í framan og um
hendurnar og er svo heppinn að eng-
inn tekur eftir því, hve lauslega það
er gert. Svo fer hún inn í baðstofu.
Fólkið situr enn þá við borðið. Hún
heyrir manninn kallaðan Helga.
Hann talar við húsbændurna og seg-
ir ýmsar fréttir. Hann kemur vestan
af fjörðum og er að sækja konuna
sína, hún hefur verið í heimsókn hjá
systur sinni, konunni á Hóli, um hálfs
mánaðar tíma. —; „Nú fara haust-
annirnar bráðum að byrja, og þess
vegna brá ég mér hingað suður og
sótti hana“, segir maðurinn. Konan
segir ekkert. Hún er búin að borða og
situr grafkyrr með hendur í skauti
sér og starir út í bláinn. Svo er farið
að hátta. Ókunnugu hjónunum er
vísað til sængur í gestarúminu. —
Konan afklæðir sig og leggst upp við
þilið, en maðurinn sezt á rúmstokk-
inn og heldur áfram að spjalla við
fólkið á meðan hann háttar.
Ljósið er slökkt og baðstofan fyll-
ist andardrætti hinna sofandi. Sum-
ir hrjóta ofurlítið, aðrir blása við.
Telpan liggur vakandi og hlustar.
Hún getur greint andardrátt allra
heimilismanna og hún heyrir líka
andárdrátt ókunnuga mannsins,
djúpan og svefnugan, en andardrátt
konunnar heyrir hún ekki, hún er
kannske ekki sofnuð ennþá.
Telpan liggur kyrr og hugsar eins
og hennar er siður þegar hún hefur
fengið eitthvert nýtt viðfangsefni að
glíma við. Hún fer að hugsa um gesta-
komuna og sér í huga sér allt sem
gerðist. Hún sér hestana koma út úr
kvöldrökkrinu eins og tröllauknar
myndir og bera við himin. Sér mann-
inn, sem kinkaði kolli til hennar um
leið og hann fór framhjá, og konuna,
sem sat hreyfingarlaus á hestinum og
hvarf í rökkrið, þögul eins og vofa.
Hún sér hnakkana, sem sprett var
af og lágu á kálgarðsveggnum. —