Útvarpstíðindi - 09.08.1948, Blaðsíða 24

288
ÚTVARPSTÍÐINDI
Jón Matthíasson sendir eftirfarandi
vísur:
Endurminningar.
Óðarlindin leikur sér,
létt hún hrindir trega.
Fornar myndir fyrir mér
falda yndislega.
Vormorgunn.
Fögur gnoðin fram á sjá,
földuð voðum nýjum,
morgunboðum blikar á.
Bylgjast roði á skýjum.
Lágnætti.
Röðull leið um rökkurstund
í Ránar breiðu arma.
Þá voru heiða og sund
sett dimmrauðum bjarma.
Lindin í fjallinu.
Lindin fjalla löngum er
létt um alla glettu.
Fram af stalli steypir sér
í straumafalli léttu.
Hún er lífsins ljóðadýs,
lyftir hug og gleður,
þegar lofsöngsröddin rís
roðar dýrð og friður.
Syngdu dátt og legg mér lið
þá leiðir heimsins dala,
berðu mig í blíðum klið
til bjartra himinssala.
/■
VORVÍSUR FRÁ AKUREYRI
Tryggvi Emilsson kveður:
Mig hefir vakið morgunblær,
mildur af hvaki og hljómum.
Þá er Akureyri kær,
óska þakinn blómum.
Rósir drjúpa rótt af fold,
rennur að gnúpi dagur.
Frjófgar djúpa dökka mold,
daggar hjúpur fagur.
Ylmur gróðurs angan blóms,
allra stóð um gættir.
Ást í blóði og unun hljóms,
önnuðust góðar vættir.
Hugann draga og heilla þar,
himin fagur yfir.
Grænir hagar, mildur mar,
meðan dagur lifir.
Kaldir vindar þagna þá,
þýðum bindast mundum.
Glaðar myndir geisla frá,
gömlum yndisstundum.
TIL LÖUNNAR
Þegar Guðrún Stefánsdóttir frá Kvernsá
heyrði fyrst til lóunnar í vor kvað hún
þessar vísur:
Fram á vori sólarsýn,
sókn og þori beinir.
Aðalborin æskan þín,
engum sporum leynir.
Þú hefur lengi, lóan mín,
lifað mér í sinni,
bernskuljóðin blíðu þín
brosa í sálu minni.
Þeyta knetti, þreyta sprett,
þjóta að settum fökum,
vatni skvetta, leika létt,
lífið réttum tökum.
Þegar ég er þreytt og móð,
þrotin von og dugur,
syngur hún við mig sólarljóð
og sýnir vorin fögur.
Þegar ég heyri hjartans óð,
hinsta dreyran taka.
Akureyrar ljúflingsljóð,
létt við eyrað vaka.