Útvarpstíðindi - 23.08.1948, Blaðsíða 10
298
ÚTVARPSTÍÐINDI
að ylja sér við, sögðu þær og hlógu
enn. Þetta voru svo glaðlyndar stúlk-
ur, að ég nennti ekki að spyrja þær
hvort þakið læki ekki og hvort ofn-
inn reykti ekki. Eldhúsið, sem þær
höfðu til afnota, var nokkuð stórt,
en þar voru engir bekkir, engir
skápar, veggfóðrið gömul Þjóðvilja-
blöð, eldavélin ónýt. Iíafið þið aldrei
boðið útgerðarmanninum ykkar hing-
að upp? spurði ég. — Iss, það myndi
ekkert þýða — hann kæmist ekki
gegnum stigaopið — hann myndi
sitja fastur þar, sögðu þær og skelli-
hlógu. — Svo var boðið upp á kaffi,
sem hitað var á rafmagnsplötu og
yfir kaffibollunum spjölluðu sfúlk-
urnar margt. Um ballið á Ishússloft-
inu um daginn, þegar frostinu var
hléypt á mannskapinn af því að öll-
um var orðið svo heitt — um Siggu
og Gunnu sem nú voru heldur betur
komnar á sjans með Færeyingum —
um stelpur, sem bjuggu í bragga rétt
hjá, voru ógurlega kaldar, drukku
sig fullar, slógust, fleygðu kolamol-
um í lögregluna og brutu lögin á ann-
an hátt, svo að nauðsynlegt reyndist
að flytja þær aftur suður. Og auð-
vitað var minnst á síldarleysið og brá
þá fyrir vonleysissvip á sumum and-
litunum. En það var aðeins andartak
— brátt voru þær farnar að hlægja
aftur, í þetta sinn að gömlum kalli
sem hrópaði upp í gluggann til einn-
ar: manstu ekki eftir mér, elskan?
Ég, sem er fermingarbróðir þinn. —
Á yfirborðinu var ekki annað að sjá,
en þessar ungu síldarstúlkur héldu
óskertri lífsgleði sinni, þrátt fyrir
það að allar vonir um álitlega sumar-
hýru væru að bregðast, en það gat
líka aðeins verið á yfirborðinu.
Fjölskrúðugt líf á síldar-
plönunum.
— Ekki veit ég hve mörg síldar-
plönin á Siglufirði eru að tölu, en
það er drjúgur spölur að ganga á
milli þeirra allra. Mér var sagt, að
það væri einn aðalrúnturinn á Siglu-
firði að spássera um plönin, 'og víst
er um það, að þar sér maður alls-
konar fólk — síldarstúlkur í fullum
galla, skrautbúnar hispursmeyjar í
65 krónu nælonsokkum og háhæluð-
um skóm, þriflega síldarspekúlanta
í djúpum og alvarlegum samræðum,
sjómenn, sem flauta og kalla eitt-
hvað fallegt á eftir ungu stúlkunum
og jafnvel þeim eldri líka, og verða
steinhissa ef þeim er svarað — þeir
ætlast ekki til þess — þetta er bara
vani hjá þeim. En mest er fjörið á
plönunum, þar sem verið er að salta
og ber þar margt nýstárlegt fyrir
augu þess, sem ókunnugur er. I sum-
ar hafa stúlkurnar eytt megninu af
tíma sínum í að bíða eftir því að
vera ræstar með hrópi um síld — og
þegar svo loks að kallið kemur láta
þær heldur betur hendur standa fram
úr ermum. Það er gaman að horfa á
þær vinna. Margar þeirra eru svo
eldfljótar að maður eygir varla hend-
ur þeirra — en mér var sagt, að þær
vönustu væru ekki nema hálftíma til
þrjú kortér með tunnuna, en fyrir
að hausskera og slógdraga fá þær
kr. 11,22 á hverja tunnu. Innanum
eru svo einstaka viðvaningar, hálf-
feimnir við að handleika hnífinn og
dálítið taugaóstyrkir í öllum þessum
látum. — Sjómennirnir gefa stúlk-
unum hýrt auga og glettast til við
þær, sér í lagi þær sem yngri eru
og sumir hjálpa þeim til með því að