Útvarpstíðindi - 23.08.1948, Blaðsíða 18

306
ÚTVARPSTÍÐINDI
DAUÐINN RÍÐUR
Smásaga eftir Guðrúnu Jónsdóttur frá (Presftsbakka
Sporvagnsbjallan hringir og vagn-
inn leggur af stað. Farmiðasalinn
slær tönginni sinni í rúðuna til
merkis um, að farþegarnir úti á
pallinum eigi að borga farið, og
réttir síðan höndina í gegnum opið
á hurðinni. Hún teygir sig og fær
þonum farmiðann. Hann lítur
snöggvast á hann og kinkar svo
kolli. Hún stingur miðanum í vas-
ann og tekur þéttingstaki utanum
stöngina í miðju vagnsins, svo að
hún geti haldið jafnvæginu í hrist-.
ingnum. Hún horfir út um dyrnar
annars hugar. Sér eins og í draumi
nöfn á búðum, sem hún kannast
við; sér hvað tímanum líður á horn-
klukku og vaggast dálítið af hrist-
ingnum í sporvagninum. Það er
laugardagur í dag og vinnunni er
lokið. Hún er að fara heim. Á morg-
un er sunnudagur og hún á frí allan
liðlangan daginn. Hún þarf ekki
að vakna klukkan hálfsjö og flýta
sér af stað í þokuna og suddann
og standa á sporvagnspallmum í
þrengslum innan um bláókunnugt
fólk, sem ekkert segir nema ef til
vill „fyrirgefið", ef það stígur ofan
á hana. Hún þarf ekki að sitja í
skrifstofunni og svara kurteislega
í símann, hversu ókurteislega sem
spurt er, ekki að skrifa andlaus
verzlunarbréf, ekki að glamra á rit-
vél, þangað til að hana verkjar í
höfuðið.En samt kvíðir hún fyrir
deginum á morgun og hlakkar til
mánudagsins. Hún þéttir takið um
járnstöngina og horfir út án þess
að sjá umhverfið. Á morgun er
sunnudagur. Á morgun verður hún
ein heima í íbúðinni sinni og stagar
í sokka og bætir föt. Tímarnir munu
líða hægt og hægt og hún mun líta
á klukkuna öðru hvoru. Ef til vill
fer hún í bíó. Hana langar samt
ekkert í bíó, en hún getur ekki verið
heima allt kvöldið og stoppað í
sokka, þegar hún á ekki nema þrenn
pör í eigu sinni. Og þar að auki
á hún erfitt með að vera ein eftir
að farið er að skyggja. Hún veit,
að þegar fer að líða að myrkvunar-
tíma, niuni hún setjast í hæginda-
stólinn sinn og fara að hlusta. Að
hún muni ef til vill standa upp
stöku sinnum og færa sig nær ofn-
inum eins og til þess að hlýja sér,
þó að henni sé ekkert kalt, en halda
samt áfram að hlusta og í hvert
sinn sem hún heyrir eitthvert annar-
legt hljóð, muni hún halda niðri í
sér andanum og bíða þess titrandi,
að eitthvað komi fyrir. Og augu
hennar munu hvarfla yfir að skápn-
um, þar sem myndin af Árna brosir
við henni í gamla silfurrammanum,
sem hann gaf henni endur fyrir
löngu, löngu fyrir stríð.
„Eru allir búnir að kaupa far-
miða?“
Rödd farmiðasalans heyrist í gegn-
um opið á hurðinni og farþegarnir
flýta sér að rétta fram farmiðana
sína eða peninga. Vagn með hestum
fyrir ekur þvert yfir götuna. Það