Útvarpstíðindi - 23.08.1948, Blaðsíða 20

308
ÚTVARPSTÍÐINDI
ósköp vel, að þetta getur aldrei
kamið fyrir. Ekki aðeins af því að
nú fást engar sígarettur á horninu,
heldur af því að hann er búinn að
gleyma henni.
Hún hafði aldrei búizt við, að
stríðið myndi breyta neinu á milli
þeirra, en það fór á aðra leið. Hann
vildi endilega fara til P',inniands og
berjast við Rússa. Hún latti hann
þess, en hann lét sér ekki segjast
og fór. Hún beið og hlustaði og
hlustaði eftir fótataki, sem löngu
var horfið. Beið eftir bréfum, sem
aldrei komu. Þegar hann kom heim
aftur, var hann breyttur. Hann var
orðinn kaldur og þurrlegur í við-
móti og úti á þekju. Hann kom
ekki nærri því eins oft til hennar
og áður og loks hvarf hann alveg
og lét ekkert til sín heyra. Mánuð-
irnir liðu og hún vissi ekki, hvað
hún átti að halda eða hvers hún
átti að gjalda. Svo kom innrásin.
Grænklæddu hersveitirnar óðu inn
í landið og hertóku það. Göturnar
fylltust af fótataki stígvélaklæddra
hermanna og landið varð þögult og
hjálparvana. Þá kom hann aftur.
„Við verðum að berjast á móti
þeim“, sagði hann og strauk hend-
inni gegnum úfið hárið. Hún svar-
aði ekki. Var hann ekki búinn að
berjast nóg?
„Við verðum að gera þeim ókleift
að dveljast hér og flytja vörur og
hermenn í gegnum landið“.
„Já“, sagði hún og fór að búa til
kaffi handa honum. Hann sagði
ekki meira, en drakk kaffið og fór
síðan. Hún vonaði, að hann kæmi
bráðlega aftur, en hann kom aldrei.
Það fóru að koma fregnir um
sprengingar og skemmdarverk. Hún
frétti það eins og aðrir og hugsaði
til hans, en hún hitti aldrei neinn,
sem hún gæti spurt um hann, þorði
einskis að spyrja. Og eftir því sem
mánuðirnir liðu, varð hún vondauf-
ari og vondaufari. Hún sat í skrif-
stofunni dag eftir dag og ók í
sporvagni um borgina. Hún fór .jafn-
vel að halda, aðð hún gæti gleymt
honum. Jæja, hugsaði hún með
sjálfri sér, svona fór um sjóferð
þá — og ætlaði að taka myndina
hans úr rammanum og læsa hana
niður eða jafnvel brenna henni. En
hún gat ekki fengið það af sér. Til
hvers er að eyðileggja mynd, sem
maður sér í huga sér í hvert sinn,
sem maður lítur upp frá vinnu
sinni. Hún lét myndina vera kyrra.
Árin liðu. 1942 — ’43 — ’44. Löng
ár. Ár, sem líktust martröð. Nið-
dimmar götur og andlit, sem voru
eins og vofuandlit. Stígvélatraðk um
þöglar götur, þegar bannað var að
fara út eftir klukkan átta að kvöldi.
Fólk, sem hvarf og kom ekki aftur.
Fólk, sem var sótt um miðjar nætur
og varpað í fangelsi. Fólk, sem var
misþyrmt eða var dæmt í æfilangt
fangelsi í Þýzkalandi. Hún heyrði
talað um þetta allt saman og las
nöfnin á þeim, sem dauðir voru eða
handteknir, og hjarta hennar titr-
aði af ótta. En hann var ekki á
meðal þeirra. Ekki ennþá. Hún
hlustaði á útvarp frá Svíþjóð og
Englandi, las leyniblöð og spurðist
frétta hjá hinum og þessum. Nafn
hans. yar sífellt í huga hennar. Það
var eins og henni kæmi ekkert við,
hvað vannst eða tapaðist á vígvöll-
unum, ef hann aðeins kæmist lífs af.
Nú er sagt, að bráðum muni koma
friður. Það er sagt, að Þjóðverjar