Útvarpstíðindi - 13.09.1948, Blaðsíða 10

322
ÚTVARPSTÍÐINDI
ÓLÝMPÍUFARAR.
Þorsteinn skrifar: „Mér ]>ót-ti hressandi
viðburður samtal það, sem nýlega fór
fram í útvarpið milli Guðjóns Einarssonar
og Sigurjóns á Alafossi. Ymsir aðrir komú
fram í þessu samtali, en bragð var að
Sigurjóni, en ekki hinum. Hnnn var ekki
að dragn af skoðunum sínum. Hann taldi
það sjálfskaparvíti, að hinir ungu íþrótta-
menn okkar skyldu ekki standa sig betur
en raun varð á á Ólympíuleikjunum. Það
flytja þessi verk á þeim tímum
dags, þegar sízt er hlustað. Þá
getur ársþingið ekki látið hjá líða
að lýsa yfir undrun sinni á því,
hversu borgun sú, sem kórar sam-
bandsins hafa á undanförnum ár-
um fengið hjá Ríkisútvarpinu fyr-
ir söng, er í litlu samræmi við þá
miklu fjárupphæð, sem eytt hefur
verið í Útvarpskórinn á síðastliðn-
um vetri, og væntir þess fastlega
að framvegis megi þessar greiðsl-
ur verða í meira samræmi hvor
við aðra“.
Tengd þessu máli og um afstöðu
kóranna til Ríkisútvarpsins er eftir-
farandi samþykkt þingsins:
„Níunda ársþing L. B. K. felur
stjórn sambandsins, að bjóða kór-
um sambandsins, að hún taki að
sér að semja við Ríkisútvarpið um
greiðslur fyrir söng kóranna í út-
varpið, upptöku kórverka á plötur
og flutning þeirra".
var kraftur í or'úum Sigurjóns — og ósvik-
inn hiynör. Hann gat líka frekt úr flokki
t'ilað, því að ekki liefur hann verið óreglu-
saiuur og vcl heldur hann sér. Það væri
vél, ef oftar heyrðust svona raddir í út-
varpinu að minnsta kosti í íþróttaþátt-
unuin, því að heldur finnst mér þeir lé-
legir. Að minnsta kosti held ég ekki, að
iþróttaþættimir séu mikið hvetjandi fyrir
ungt fólk. Eg hlustaði líka á annan sam-
talsþátt, sem fram fór í útvarpinu og
alveg blöskraði mér, hvað mennirnir gátu
haft margar afsakanir á reiðum höndum.
Mér finnst nefnilega, að alls engin ástæðn
sé fyrir j >á sem fóru til leikanna að vera
að afsaka frammistöðu sína. Þeir stóðu
sig eftir öllum vonum. Þó að þeir hefðu
vitanlega staðið sig betur, hefðu þoir
ástundað aðra eins reglusemi og Sigurjón
kappinn Pétursson frá Álafossi, eini forn-
maðurinn, sem við íslendingar eigum nú
eftir“.
INGÓLFUR GÍSLASON.
„Þá vil ég“, segir Þorsteinn ennfreinur,
„þakka Ingólfi Gíslasyni lækni fyrir erindi
um Borðeyri. Ingólfi Gíslasyni er það til
lista lagt að vera alltaf skemmtilegur. Það
er næstum því sama, hvað liann talar um,
|>að er eins og hann geti ekki verið leiðin-
legur, en svona eru líkast til allir f jörmenn.
Litlar sögur háfa farið af Borðeyri, en
hún á sína merku þróunarsögu eins og
allir aðrir staðir hér á landi. Og það var
gagnlegt að fá erindi Ingólfs einmitt nú,
jægar svo lítur út sem nú fari að halla
undan fæti fyrir þessum fyrrum svo fræga
verzlunarstað. Það var líka skemmtilegt
að heyra frásögn Tngólfs af spekulants
skipunum og mun liað hafa verið kær-
kóminn fróðleikur fyrir marga“.
EN LÍTIÐ YAR UM ÞÁ FRÉTT.
Að lokum segir Þorsteinn: „Það var
mikið látið með Olympíuleikana, meðan
jieii' stóðu og hef ég ekkert við það að
athuga. Mér faimst sjálfsagt að sagt væri
nákvæmlega frá þeim í fréttum og er-
indum og jió sérstaklega frá jiví, sem
fyrir okkar fólk bar. En mér þótti minna
látið með aðra íþróttafrétt. Við áttum
aðeins einn fulltrúa á norrænu kappmóti