Útvarpstíðindi - 13.09.1948, Blaðsíða 14

326
ÚTVARPSTÍÐINDI
við framkomu sína. Þau voru svo
ástfanginn, og vildu njóta gleði lífs-
ins.
Þannig hafði það gengið til fyrsta
hálfa árið eftir brúðkaupið. En þá
fór líka mesta nýjabrumið að fara
af. Þau fóru að lifa rólegu og vana-
bundnu heimilislífi, eins og flest
annað fólk; sváfu átta tíma á sólar-
hring, borðuðu saman í ró og næði,
og stundum átti maðurinn það til
að geispa yfir matborðinu, án þess
að fyrirverða sig hið minnsta fyrir
það. Og þau voru alveg búin að
leggja niður hinar gullvægu hátt-
vísi, sem þau höfðu tamið sér við
máltíðirnar fyrst eftir brúðkaupið.
Hann varð feitari og makráðari með
hverjum degi sem leið, og þegar þau
stóðu upp frá borðum, kysstu þau
hvort annað tilfinningalaust á vang-
ann, rétt eins og af vana og ein-
stakri skyldurækni.
Ef einhver hefði nú minnt þau á
venjur þeirra og breytni fyrstu mán-
uðina eftir brúðkaupið, myndu þau
svara: „Nei, er það tilfellið, vorum
við raunverulega svona barnaleg í
okkur þá?“ — Á sama hátt og mað-
ur segir, þegar maður sér af sér
gamla ljósmynd: „Hef ég virkilega
litið svona barnalega út“.
Katrín brosti með sjálfri sér, er
henni varð hugsað til þessara gömlu,
góðu daga. — Já, og einu sinni
hafði hún líka leikið eftirminnilega
á Jón. Hún skrifaði honum svolát-
andi bréf, — stutt og skorinort:
„Þú hefur aldrei skilið mig, og því
fer ég nú burtu frá þér — með unn-
usta mínum. Vertu sæll“.
Þegar maður hennar kom heim um
kvöldið, hafði hún falið sig bak við
þykk gluggatjöldin, og séð hversu
undrandi hann varð og skelfdur,
þegar hann rakst á bréfið á nátt-
borðinu, og las það. Hann stundi og
titraði af geðshræringu, og svitinn
perlaði á enni hans. Svo hafði hann
steytt hnefana og hrópað upp yfir
sig í bræði, að hann skyldi myrða
þau bæði — hana og þennan unn-
usta hennar, sem rænt hefði henni
frá honum.
Loksins hafði hún svo birst fram
fyrir gluggatjöldin og gengið fram
í herbergið til hans. Þá gaf hann
henni kinnhest, en skildi um leið, að
hún var að gera að gamni sínu við
hann, og þá höfðu þau vafið hvort
annað örmum og næstum grátið af
gleði og hamingju.
Frú Katrín slökkti í sígarettunni.
Hún hugsaði með sér, að sjálfsagt
væri Jón nú löngu búinn að gleyma
þessu hrekkjarbragði, eftir svona
mörg ár. Það væri óneitanlega gam-
an að leika þetta bragð á ný, og sjá
hvernig honum yrði nú við eftir
tuttugu og fjögurra ára hjónaband.
Hún hló eins og barn að hugsun
sinni, fann sér pappír og skrifaði
nákvæmlega sömu orðin og hún
hafði gert forðum:
„Þú hefur aldrei skilið mig, og því
fer ég nú burtu frá þér — með unn-
usta mínum. Vertu sæll“.
Og utan á bréfið skrifaði hún:
„Til gamla mannsins míns“. Því næst
lagði hún bréfið á snyrtiborðið í
svefnherberginu, og faldi sig bak
við gluggatjöldin, því að hún vissi,
að hann hlaut að koma heim á hverri
stundu.
Á meðan hún stóð þarna og beið
eftirvæntingarfull, að Jón kæmi og
læsi bréfið, fór hún aftur að hugsa
um fyrri daga. Hún minntist silki-